Του Τάσου Παππά

«Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι σε αυτά τα θέματα δεν πρέπει να υπάρχει χώρος για ιδεολογικές προσεγγίσεις».

Η φράση αυτή υπάρχει στη γραπτή απάντηση του επικεφαλής της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, στην επιστολή που του έστειλε ο Αλέξης Τσίπρας, ρωτώντας τον αν το κοινωνικό κεκτημένο για τα εργασιακά ισχύει και στην Ελλάδα.

Δεν ξέρω αν αυτό συνιστά αιχμή για την ελληνική κυβέρνηση, η οποία έχει κάνει σημαία της το θέμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Πάντως, έτσι έσπευσαν να το ερμηνεύσουν τα φιλικά προς τη Νέα Δημοκρατία μέσα ενημέρωσης.

Μπορεί να έχουν δίκιο. Μπορεί όμως ο κ. Γιούνκερ να περιγράφει -αποδοκιμάζοντάς την- τη στάση του ΔΝΤ και τις αντίστροφες εμμονές του στα εργασιακά.

Πρόκειται όμως για δευτερεύουσας σημασίας ερώτημα.

Ο πρόεδρος της Κομισιόν οφείλει να ξέρει -είμαι βέβαιος ότι το ξέρει, αλλά υποδύεται τον αφελή- πως όλα όσα αφορούν τις κοινωνικές σχέσεις και την οικονομία έχουν ιδεολογικό χαρακτήρα. Δεν υπάρχουν ουδέτερες επιλογές.

Δεν έχουν επινοηθεί, και ούτε πρόκειται να συμβεί ποτέ, πολιτικές που θα ικανοποιούν τους πάντες. Και τους φτωχούς και τις οικονομικές ελίτ. Και τους πληβείους και τους πλούσιους.

Στις ταξικές κοινωνίες κάποιοι ωφελούνται και κάποιοι βλάπτονται.

Πολλοί -φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι και μεταλλαγμένοι σοσιαλδημοκράτες- καταβάλλουν εδώ και χρόνια φιλότιμες προσπάθειες να πείσουν τους πολίτες ότι η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς στις μέρες μας έχει ξεθωριάσει τόσο πολύ, που δεν έχει νόημα να την επικαλούμαστε. Ανήκει στην ιστορία, στην εποχή που υπήρχε το αντίπαλο δέος.

Κατά την άποψή τους, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», το μοντέλο του καπιταλισμού με δημοκρατία (;) δεν έχει αντίπαλο.

Συνεπώς πρέπει να συμβιβαστούμε με την αντίληψη ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».

Ματαιοπονούν όσοι επιχειρούν να ανατρέψουν την κανονικότητα. Κάποιες βελτιώσεις μπορεί να γίνουν, αλλά μέχρι εκεί.

Βολικό σχήμα, ωστόσο εξόφθαλμα ιδιοτελές και εκκωφαντικά ψευδές.

Με τις ανισότητες να πυκνώνουν (και μεταξύ των χωρών και στο εσωτερικό των χωρών), τη φτώχεια να διευρύνεται, τη μεσαία τάξη να συρρικνώνεται βιαίως και τη δημοκρατία να αφυδατώνεται, αυτό που αποκαλείται «φυσική τάξη πραγμάτων» μοιάζει με αιχμαλωσία σε σκληρές συνθήκες.

Και ως γνωστόν, το καθήκον κάθε κρατουμένου είναι η απόδραση.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ