Του Τάσου Τσακίρογλου

Η προχθεσινή απόφαση του δικαστηρίου, το οποίο αναγνώρισε μεν την κυριότητα του Δημοσίου επί της Βιστονίδας, απάλλαξε δε τους κατηγορούμενους από το ενδεχόμενο του δόλου, ξαναφέρνει από το παράθυρο τη συζήτηση που βγήκε από την πόρτα το προηγούμενο διάστημα (με την αποπομπή Φίλη) σχετικά με τον ρόλο της Εκκλησίας στο σημερινό κράτος.

Η απόφαση για το Βατοπέδι δείχνει ποιο είναι το βαθύ κράτος στην Ελλάδα και την επιρροή που έχει και σήμερα ο κλήρος επί των υπόλοιπων εξουσιών. Δικαστές αποφασίζουν ακόμα και κόντρα στο κοινό περί δικαίου αίσθημα –είτε αυτό αφορά τη συγκεκριμένη υπόθεση, είτε το παραδικαστικό κύκλωμα, είτε τη νομιμοποίηση των μνημονίων, είτε τις αυξήσεις στους εαυτούς τους… είτε… είτε.

Και φυσικά δικαιώνουν τους μπίζνεσμεν-μοναχούς αλλά και την κρατική υπαλληλία-γραφειοκρατία, μέρη και τα δύο αυτού του βαθέος κράτους, μαζί με τα συστημικά ΜΜΕ, την αστυνομία, τον στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες.

Σήμερα ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Παπαγγελόπουλος, έρχεται να πανηγυρίσει για την απόφαση και να αποθεώσει τον Κώστα Καραμανλή ως ίνδαλμα του αγώνα κατά της διαπλοκής και λαοπρόβλητο ηγέτη.

Ξεχνώντας ότι ο πρώην πρωθυπουργός, μαζί με τον Κώστα Σημίτη, απλώς «προήδρευαν» όταν το πάρτι της διαπλοκής βρισκόταν στο απόγειό του (Βατοπέδι, υπερδανεισμός-υπερχρέωση, εξοπλιστικά, μίζες, κουμπάροι, μεγάλα έργα κ.λπ., ων ουκ έστιν αριθμός).

Αυτά είναι τα «υπόλοιπα» που έχει αφήσει πίσω του το παλαιό καθεστώς και τα οποία η σημερινή κυβέρνηση φοβάται να αγγίξει ή πολύ περισσότερο συμβιβάζεται μαζί τους. Σκύβει το κεφάλι μπροστά στον αρχιεπίσκοπο και τον ρόλο που διεκδικεί, απολύει τον υπουργό της, δεν θέτει επί τάπητος το θέμα του χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας.

Ομως είναι αυτό το βαθύ κράτος που στην πραγματικότητα αποτελεί το απόλυτο εμπόδιο για οποιαδήποτε προοδευτική μεταρρύθμιση ή αλλαγή και το οποίο λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας στην κοινωνία. Η συντηρητικοποίηση ευρέων στρωμάτων τα τελευταία χρόνια οφείλεται αφενός στην επιρροή αυτών των συγκεκριμένων κύκλων αλλά και στην ατολμία της ευρύτερης Αριστεράς, στο όνομα του πολιτικού κόστους.

Η χρεοκοπία, πρώτα ηθική και μετά οικονομική, έχει όνομα και επώνυμο. Και πρώτοι στη λίστα είναι οι πρώην πρωθυπουργοί, οι οποίοι άφησαν ασύδοτα τα πάσης φύσεως συμφέροντα (οικονομικά, εκκλησιαστικά, πολιτικά) «να κάνουν παιχνίδι» στις πλάτες των πολιτών.

Οσο για τους τελευταίους, δεν είναι επίσης άμοιροι ευθυνών, στον βαθμό που συντήρησαν στην εξουσία ένα σύστημα άρρωστο, ιδιοτελές και διεφθαρμένο. Η ουσία του χουντικού μότο «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» δεν συνέχει μόνο τους φασίστες της Χρυσής Αυγής ή την Ακροδεξιά, αλλά έχει με διάφορους τρόπους διαποτίσει οριζόντια το πολιτικό σύστημα, πραγματικότητα από την οποία εκμαιεύουν την κοινωνική ανοχή (ή συνενοχή) τα γρανάζια του βαθέος κράτους.

Μια κυβέρνηση που μιλά στο όνομα της Αριστεράς θα πρέπει να βρίσκεται σταθερά «απέναντι» σ’ αυτούς τους μηχανισμούς και πολύ περισσότερο να μη χρησιμοποιεί καιροσκοπικά (και επιλεκτικά) κάποια από τα γρανάζια τους. Γιατί αλλιώς, όπως λέγεται με αφορμή αριστερές κυβερνήσεις στη Λ. Αμερική, «δεν κατέλαβαν αυτές την εξουσία, η εξουσία τις κατέλαβε».

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ