Του Ανδρέα Ζαφείρη

Στις 21 του Γενάρη του 1924 πέθανε ο Βλαδιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ. Έξι μέρες μετά ένα εκατομμύριο μοσχοβίτες παρέλασαν στην κόκκινη πλατεία, με 32 βαθμούς υπό το μηδέν, για να δουν τη σορό του να τοποθετείται στο μαυσωλείο.

Και ο Μαγιακόφσκι γράφει, αποχαιρετώντας :

Πούθε ήρθε; Ποιος ήταν; Τι λογής;
Που όλοι σπεύδουν να τιμήσουν;
Απ’ τους ανθρώπους ήτανε, άνθρωπος πιο απ’ όλους
Σύντομη ήταν η ζωή του γίγαντα Ουλιάνοφ
Κι όλοι μας τη γνωρίζουμε μέρα με την ημέρα.
Όμως του σύντροφου Λένιν τη ζωή, χάρος δεν την πιάνει,
Την απεραντοσύνη της, αιώνες να τη γράψουν δε θα μπορέσουν!

Πολλές φορές καταφέρνει η ποίηση να πει μέσα σε δύο στίχους, όσα θα χρειαστεί ο φιλόσοφος σε δύο τόμους.

Ο Λένιν αποτελεί αδιαμφισβήτητα τη μεγαλύτερη προσωπικότητα που ανέδειξε το παγκόσμιο εργατικό κίνημα στον 20ό αιώνα. Ταυτισμένος με την επαναστατική θεωρία , την ανάπτυξη του μαρξισμού στην εποχή του ιμπεριαλισμού, αλλά και τις πρώτες θεωρητικές βάσεις της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας. Ανέπτυξε και συγκεκριμενοποίησε όλα τα συστατικά μέρη του μαρξισμού.

Ταυτόχρονα όμως , είναι ταυτισμένος με την επαναστατική πρακτική.

Και αυτή η πλευρά του, καθόλου τυχαία, δεν έχει τύχει της προβολής που θα της έπρεπε. Ο «θεωρητικός» Λένιν, με επιλεκτικές αναφορές σε έργα του, με «τσιτάτα ναφθαλίνης» μπορεί να χορηγήσει πιστοποιητικά «συνέπειας και ιδεολογικής καθαρότητας» σε πολλούς. Γι αυτό και τα 93 χρόνια που πέρασαν από το θάνατο του Ουλιάνοφ, η ιστορία γνώρισε άπειρους «Λένιν».

Και παρ όλα αυτά, «του Ουλιάνοφ το μειδίαμα», δεν μπόρεσε να σβήσει.

Ταξίδεψε σε ολόκληρο τον αιώνα.

Έχτισε τα φράγματα στο Κρασναγιάρσκ, δάκρυσε στην Καντώνα, παρέλασε στη Μαδρίτη με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, πολέμησε στο Στάλινγκραντ και στο Βερολίνο, οχυρώθηκε στο Γράμμο και κατέβηκε το Κίτρινο Ποτάμι, μπήκε στην Αβάνα, κρύφτηκε στις ζούγκλες του Βιετνάμ.

Και σήμερα, στο Ντονμπάς, οι εργατικές πολιτοφυλακές, γύρω από τα αγάλματα του Λένιν συγκροτήθηκαν.

Ο Ουλιάνοφ χάθηκε! Ο Λένιν, όχι!

Ο Λένιν της Πράξης. Ο Λένιν του μαρξισμού σαν θεωρίας της Πράξης. Περιμένει. Παίζει σκάκι με τον Γκόρκι, ειρωνεύεται πολλούς από τους τιμητές του, μας κλείνει το μάτι και χαμογελώντας ψιθυρίζει: «Ο πάγος έσπασε».

Άρθρο στην iskra.gr