Του Παναγιώτη Φλωρίδη

Στους δικαστικούς κύκλους κυκλοφορεί μια φράση απόλυτα παγερή ως προ τη φρίκη: “Για τον τζόγο πούλησε την πρέζα του”. Για να παίξεις δηλαδή στο “Φρουτάκι”, στο “Στοίχημα”, στη ρουλέτα, πουλάς τη δόση της ηρωίνης που, πολύ πιθανόν, προμηθεύτηκες με χρήματα που υπεξαίρεσες ή απέκτησες από παράνομη οδό.

Τζόγος παντού. Κι όσο φτωχαίνει η χώρα περισσότερος τζόγος, περισσότερο θέαμα. Ποδόσφαιρο νύχτα-μέρα, ποδόσφαιρο απ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης. Ποδόσφαιρο Β’ κατηγορίας Νορβηγίας, Γ’ κατηγορίας Βελγίου, ποδόσφαιρο από τη Μογγολία μέχρι το Περού. Στοιχήματα για αγώνες εκ προοιμίου στημένους. Στοιχήματα που παίχτηκαν στο Καζακστάν, στην Κουάλα-Λουμπούρ, στο Μοντεβιδέο. Στοιχήματα πουλημένα, που μόνο καταστροφή φέρνουν. Οπως μόνο καταστροφή φέρνει κι η ηρωίνη. Αλλά… εκεί!

Δεν είναι μόνο το καζίνο και τα πρακτορεία, που σε προειδοποιούν κιόλας: “ο στοιχηματισμός προκαλεί εξάρτηση και πιθανή απώλεια περιουσίας”. Πιθανή… Ο τζόγος είναι παντού. Το ποδόσφαιρο είναι παντού. Οπως επί χούντας: “Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο”. Οσο υποχωρεί μια χώρα, όσο απελπίζεται μια κοινωνία, ο τζόγος, η ουτοπία, η ελπίδα για “κονόμα” χωρίς προσόντα, μεγαλώνουν και κυριεύουν ζωτικό χώρο.

Στις καφετέριες, στις ταβέρνες και κυρίως, στα καφενεία, δεν ακούς τίποτε άλλο. Στοίχημα, όβερ, άντερ, ανατροπή, ημίχρονο, τελικό, γκολ-γκολ… Μια ορολογία απίστευτης κενότητας, αλλά ακόμη πιο απίστευτης δύναμης. Στοίχημα νόμιμο, παράνομο, ημιπαράνομο. Κληρώσεις στα καζίνο των Σκοπίων, κατευθυνόμενες. Κληρώσεις για να τσιμπήσουν τα θύματα. Κληρώσεις και μίζες για τους επιτήδειους, οι οποίοι θα μεταφέρουν στο καζίνο ως σωφέρ άλλα θύματα, υποψιασμένα κι ανυποψίαστα.

Κι από δίπλα ένα κράτος να ξεπουλάει τον ίδιο τον κρατικό τζόγο. Είναι δυνατόν ο τζόγος να είναι ζημιογόνος; Είναι δυνατόν να “εκχωρούνται” σε ιδιώτες όλες οι μορφές κρατικού τζόγου, με αντίτιμα-ξεφτίλα; Με τις εισπράξεις μιας χρονιάς αγοράζονται οι κρατικές εταιρείες τζόγου με το κράτος να χάνει ένα μόνιμο-ισχυρό έσοδο. Το ίδιο έργο σε όλες τις εποχές, με διαφορετικές κυβερνήσεις. Μια ομάδα ιστορική στην ιδιοκτηρσία του επενδυτή και έφοδος στον κρατικό μονοπωλιακό τζόγο.

Πριν λίγες μέρες, με παρέα παρακολουθήσαμε τον μοναδικό, απίστευτο, απρόβλεπτο ΠΑΟΚ, να μεγαλουργεί μέσα στη Φλωρεντία. Δεν έχει σημασία το καφενείο. Ο ΠΑΟΚ τα “τιγκάρει” όλα. Το 80% των θαμώνων, νεολαίοι. Το 100% των νεολαίων θαμώνων να συνδιαλέγεται με την απίστευτη γλώσσα του τζόγου. Παιδιά χωρίς ιδιαίτερα εκπαιδευτικά εφόδια, χωρίς εργασία φυσικά, με μόνο εφόδιο το τεράστιο κινητό. Μέσω του οποίου η απευθείας σύνδεση με τις αρένες όλου του Πλανήτη. Για το άντερ, το όβερ, το γκολ-γκολ, την ανατροπή.

Την ανατροπή όχι στα κακώς κείμενα και τα σάπια της κοινωνίας. Αλλά την ανατροπή στο τζόγο. Την ανατροπή όχι στην παραγωγή, ούτε στην παραγωγική ανασυγκρότηση. Ούτε στην ανατροπή της άχρηστης Παιδείας.

Αυτά προφανώς θα έλθουν από μόνα τους. Αρκεί να μπει το γκολ. Εστω και στις καθυστερήσεις. Και να μην πουληθεί ο διαιτητής. Να μη στηθεί το παιχνίδι. Απίθανα πράγματα δηλαδή.

ΥΓ: Στη δεκαετία του ’80, ο Τζίμης Πανούσης τραγουδούσε τα “Κάγκελα. Κάγκελα παντού”. Δεν εννοούσε της φυλακής, αλλά των γηπέδων. Μικρή η διαφορά…

Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ