Του Παναγιώτη Φλωρίδη

Η φωτογραφία έχει ιστορία 22 ετών. Κυριακή 29 Μαΐου 1994. Δεν ήταν μια ακόμη Επέτειος της Αλωσης της Πόλης. Ηταν η άλωση του Κιλκίς από την Λυδία Κονιόρδου. Την σπουδαία Κονιόρδου, που ήδη είχε κατακτήσει κορυφές καλλιτεχνικές, μέσα από τις ερμηνείες της, κυρίως στο Αρχαίο Δράμα. Με κορωνίδα την αξεπέραστη Ηλέκτρα, στην παράσταση των “Χοηφόρων” (σκηνοθεσία Κ. Τσιάνου, επιτόπια μουσική Ρος Ντέιλι).

Προσκαλεσμένη από την ΤΕΧΝΗ στο δικό της “Υπόγειο”, η Κονιόρδου παρέδωσε ένα πραγματικό μάθημα σε όσους είχαμε την ευλογημένη τύχη να είμαστε εκεί. Η Λυδία δεν έπαιξε θέατρο την ημέρα εκείνη. Μας δίδαξε την απαράμιλλη Τέχνη μέσα από μια διδασκαλία, πραγματική μυσταγωγία. Κινούμενη ανάμεσά μας και μιλώντας με την διαφορετικά χρωματιζόμενη φωνή της, μας έκανε να νοιώσουμε ότι “κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό…”

Αυτά την ευλογημένη εκείνη Κυριακή του 1994. Από το βράδυ της περασμένης Παρασκευής η Λυδία Κονιόρδου είναι Υπουργός Πολιτισμού. Ηδη κάποιοι, προσαρμοσμένοι απόλυτα στην εποχή του κενού εντυπωσιασμού, έσπευσαν να μιλήσουν για τη “νέα Μελίνα”. Ασχετοι κι επικίνδυνοι αντάμα! Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια σπουδαία ηθοποιός με Χολυγουντιανή λάμψη-γιατί αυτό να είναι κακό;-και ήταν επίσης μια έξοχη τραγουδίστρια. Ηταν όμως μια μέτρια πολιτικός. Ή, μάλλον, μια “καθόλου πολιτικός”. Γιατί όποιος θεωρεί, ότι η αντικατάσταση του Φώσκολου και του Τζέιμς Πάρις από τον Μπρέχτ και τον Ιονέσκο συνιστά πολιτισμό, τότε μάλλον θέλει “κοίταγμα”. Από καλό γιατρό.

“Ο κύκλος με την κιμωλία” και “Η φαλακρή τραγουδίστρια” εισέβαλαν στη ζωή μας τόσο άγαρμπα, που έμοιαζαν με επέμβαση χωρίς αναισθητικό. Με τις ευλογίες της Μελίνας, που κάθε τρεις και λίγο μας έφερνε το φίλο της, σπουδαίο βιολοντσελίστα Μοτισβλάβ Ροστροπόβιτς. Τεράστια καλλιτεχνικό γεγονός. Πλην όμως το δυσθεώρητο εισιτήριο του Ηρωδείου, απαγόρευε να δουν τον θρυλικό “Μότι” οι “εργάτες-αγρότες-φοιτητές”, οι θρυλικοί “μικρομεσαίοι” και φυσικά τα “περήφανα γηρατειά”. Τον Ροστροπόβιτς τον απολάμβαναν οι αργόσχολοι, αεριτζήδες νεόπλουτοι του Λεκανοπεδίου με την μηδενική, συν τοις άλλοις, αστική κουλτούρα. Πήγαιναν στο Ηρώδειο… έτσι. Για τη γκλαμουριά. Οπως στα μπουζούκια…

Η μεγαλύτερη προσφορά της Μελίνας στον εγχώριο πολιτισμό ήταν η δημιουργία του θεσμού των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων. Τα σπουδαία ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ανά την Ελλάδα έγραψαν τη δική τους ιστορία. Με τη Λυδία Κονιόρδου να αναλαμβάνει κάποια στιγμή την καλλιτεχνική διεύθυνση του νεοσύστατου ΔΗΠΕΘΕ Βόλου. Και απογείωσε το θεσμό. Ως σκηνοθέτης και ηθοποιός όμως. Οχι ως πολιτικός.

Κακό υπόδειγμα λοιπόν η Μελίνα για τη νέα Υπουργό Πολιτισμού. Και ας ελπίσουμε ότι πολύ σύντομα η Λυδία Κονιόρδου θα επιστρέψει στην “αρένα” της αξεπέραστης Τέχνης της. Για να συνεχίσει να μεγαλουργεί, καταγράφοντας ερμηνείες που δύσκολα θα βρουν “θαρραλέους” για σύγκριση.

Το ελπίζουμε και το ευχόμαστε. Και μάλλον η ευχή μας θα πραγματοποιηθεί. Σ’ αυτό το “μπουλούκι” που έμπλεξε η Κονιόρδου, το κακό δεν είναι ο ανίκανος σκηνοθέτης. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει σενάριο!

Εξ άλλου, πως να αντέξει η Λυδία τα αναρίθμητα, ατάλαντα πιράνχας, που κινούνται γύρω από τον Πολιτισμό, εφορμώντας στο Δημόσιο Ταμείο;

ΥΓ: Μια φορά μας απογοήτευσε ο Κονιόρδου επί σκηνής: Οταν έπαιξε την Λυσιστράτη. Τί δουλειά έχει η Λυδία με την κωμωδία; Οπως λέμε: Τί δουλειά έχει η Λυδία σε κυβέρνηση;

Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ