Του Κώστα Βαξεβάνη

Σε άλλη περίπτωση, αν ίσως δεν με αφορούσε, θα έλεγα πως η ζωή είναι αμείλικτη. Τώρα λέω μόνο, ντροπή.

Στην Κύπρο, οι Εισαγγελικές Αρχές, άσκησαν δίωξη εναντίον του επιχειρηματία Αντρέα Βγενόπουλου, κατηγορώντας τον πως χρησιμοποίησε ως αχυράνθρωπό του τον Μιχάλη Ζολώτα, στον οποίο η Τράπεζά του, έδωσε 700 εκατομμύρια δανεικά και αγύριστα. Μέρος αυτών των εκατομμυρίων απ’ ό,τι φαίνεται χρησιμοποιήθηκε για χρηματισμό του Κεντρικού Τραπεζίτη της Κύπρου, ο οποίος επέτρεψε την πώληση της Λαϊκής Τράπεζας χωρίς να κάνει τους απαραίτητους ελέγχους, προς χάρη και εξυπηρέτηση του Βγενόπουλου. Ο Βγενόπουλος εμφάνιζε και αυτό και άλλα δάνεια ως νόμιμα.

Την ίδια ώρα οι ελληνικές Αρχές μπουκάρουν στο σπίτι του Βγενόπουλου και των συνεργατών του, αναζητώντας στοιχεία για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ενώ η Δικαιοσύνη ξανανοίγει όλες τις υποθέσεις του και ελέγχει αυτούς που τις αρχειοθέτησαν. Ηχογραφημένες συνομιλίες στις οποίες οι συνεργάτες του Βγενόπουλου και ο ίδιος καυχώνται για «μπάνιο» εκατομμυρίων και πως μεταφέρουν «150 εκατομμύρια σε βαλίτσες από το Λονδίνο» σοκάρουν την κοινή γνώμη.

Την ίδια ώρα όμως, εγώ κάθομαι στο εδώλιο του κατηγορούμενου του Εφετείου, όπου προσέφυγα μετά την καταδίκη μου πρωτόδικα για συκοφαντική δυσφήμιση του Βγενόπουλου. Ενώ οι εξελίξεις με δικαιώνουν, ενώ όσα έγραψα για τη δραστηριότητα του Βγενόπουλου αποδεικνύονται σε τέτοιο βαθμό αλήθειας που γίνονται πλέον διώξεις και έρευνα στη Δικαιοσύνη σε Ελλάδα και Κύπρο, εγώ απολογούμαι γιατί κάποιοι δικαστές θεώρησαν εμένα ένοχο και τον Βγενόπουλο αθώο. Δεν ξέρω τι θα πουν στις οικογένειες και τους συναδέλφους τους για την απόφαση που ντροπιάζει τη Δικαιοσύνη, ούτε με αφορά. Ας τα βρουν με τη συνείδησή τους, αν έχουν.

Ξέρω πως έκανα όσα έπρεπε να κάνω ως δημοσιογράφος, περνώντας μέσα από τα κύματα της ακριβοπληρωμένης σιωπής αρκετών συναδέλφων μου και την επιτηδευμένη ψιθυρολογία που επιχείρησε να εμφανίσει το δημοσιογραφικό καθήκον, εμμονή και απωθημένο με τον Βγενόπουλο. Ακόμη και τώρα που συμβαίνουν όλα αυτά τα αποκαλυπτικά, συνεχίζουν να μην γράφουν κουβέντα, μπερδεύοντας όπως συνηθίζουν το πορτοφόλι με το λιβανιστήρι και το θυμιατό.

Δεν πρόκειται για προσωπική δικαίωση, αλλά για σημάδι πως κάτι αλλάζει. Ναι, ίσως πληρώσουν αυτοί που φταίνε. Ναι, ίσως αυτοί που τους καλύπτουν δεν θα έχουν τη δύναμη πια να το κάνουν. Δεν μπορείς να εξαπατάς πολλούς για πολύ. Ούτε μπορείς να εξαφανίσεις την αλήθεια, έστω και αν βρεις κάποιους που πρόθυμα θα εξυπηρετήσουν το ψέμα σου.

Άρθρο στο koutipandoras.gr