Του Παναγιώτη Φλωρίδη

Ο Γ. Καρατζαφέρης  ήταν υπερήφανος να διατυμπανίζει συνεχώς, ότι στα παιδικά του χρόνια πουλούσε σανό για τα προς το ζήν. Εξήντα χρόνια αργότερα προτίμησε τα «Σούπερ Πούμα». Τα υπερσύγχρονα ελικόπτερα που δεν έτρωγαν μεν σανό, αλλά παρήγαγαν κάτι ωραιότατες μίζες που  μπήκαν σε λογαριασμούς του «κορυφαίου πατριώτη» της πολιτικής μας ζωής. Τον οποίο βέβαια καταγγέλλουν  σήμερα τα πολιτικά του τέκνα, υπουργοί κάποιοι εξ αυτών, που τότε δεν υποψιαζόταν το λόγο που ο αρχηγός τούς έβαζε να καταθέτουν ερωτήσεις με μοναδικό θέμα την… αργοπορία για τα ελικόπτερα! Καημός μεγάλος, για την πατρίδα. Και οι ανακριτικές αρχές αφήνουν να εννοηθεί ότι τα 6 εκατομμύρια στους λογαριασμούς του πατριώτη είναι μόνο η αρχή.

Ο Α.Τσοχατζόπουλος κάποια στιγμή βρέθηκε στη Γερμανία να δουλεύει και να σπουδάζει. Παράλληλα μπήκε στον ΠΑΚ ερχόμενος κοντά στον Αν. Πααπανδρέου. Ο «γκασταρμπάιτερ» της Δυτ. Γερμανίας μετά το ’81 έγινε πανίσχυρος υπουργός και στέλεχος μέγα του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ. Εκφράζοντας πάντα βέβαια την «Αριστερά» του Κινήματος, όντας η «Αριστερή του συνείδηση». Μ’ αυτό τον μανδύα της Αριστεροσύνης κόντεψε το 1996 να γίνει Πρωθυπουργός της χώρας. Λίγο αργότερα όντας υπουργός Αμυνας ξέχασε και την Γερμανία και την Αριστερά. Και τη συνείδηση του εννοείται. Το χέρι βαθειά στο μέλι. Και σήμερα βαθειά στον Κορυδαλλό.

Ο Β. Παπαγεωργόπουλος από μικρός έτρεχε σαν αστραπή φτάνοντας στην κορυφή της Ευρώπης ως «κατοστάρης». Αργότερα μπήκε ως κατοστάρης στον στίβο της πολιτικής. Βουλευτής, δήμαρχος και σήμερα στα Διαβατά. Παρέα με τ’ άλλα παιδιά που θεώρησαν καθήκον τους να κλέβουν τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, την «παγία» του δήμου, και άλλα ταμεία.

 Ο Τ. Μαντέλης κάποια στιγμή πιάστηκε «εξ απίνης»: Δεν θυμόταν ποιος έβαλε τα χιλιάδες μάρκα σ’ έναν τραπεζικό του λογαριασμό.

Ο Γ. Κοσκωτάς εμφανίσθηκε απ’ το πουθενά. Ανέβηκε ιλιγγιωδώς τα σκαλοπάτια της Τραπεζικής επιχειρηματικότητας, έφτασε να έχει δική του Τράπεζα (στην οποία ΟΛΑ τα κόμματα κατέθεταν την κρατική επιχορήγηση), αγόρασε τον Ολυμπιακό, το «Κινγκ Τζωρτζ», την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ». Όταν άρχισε να μπαίνει γερά στο χώρο του Τύπου (εφημερίδα «24 ΩΡΕΣ»), βρήκε τους μεγαλοεκδότες μπροστά του. Κατέληξε στη φυλακή.

Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξεκίνησε από μια οικοτεχνία παραγωγής απορρυπαντικών σε μια λασπογειτονιά της Αθήνας. Με ιλιγγιώδη ταχύτητα έφτασε να έχει εταιρείες κολοσσούς και μια Τράπεζα φυσικά. Το κόλπο πάλι το ίδιο, όπως κι επί Κοσκωτά. Δανείζουμε με τεράστια ποσά της Τράπεζας τις ιδιωτικές μας εταιρείες ή  αυτές των φίλων μας, με χαριστικούς όρους αποπληρωμής (μηδενικά επιτόκια, δεκάδες χρόνια διάρκεια κλπ). Όπως ακριβώς έπραξε και ο κατηγορούμενος για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Αγγ. Φιλιπίδης. Και η Εποπτεύουσα Αρχή βάσει νόμου, Τράπεζα της Ελλάδος… το μαθαίνει πάντα τελευταία. Αφού το κακό έχει γίνει στην Οικονομία  και φυσικά το διαρκή διασυρμό της χώρας.

Το φαινόμενο δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Το ζήτημα είναι πώς βρίσκουν χώρο αυτοί οι άνθρωποι και δρουν τόσο απροκάλυπτα, έχοντας, είτε την λαϊκή, είτε την τραπεζική νομιμοποίηση. Και στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για ανθρώπους που μεσουρανούσαν για δεκαετίες με τη λαϊκή επιδοκιμασία. Αυτοί οι πολιτικοί ηγέτες διαμορφώνουν τους πολίτες, ή οι πολίτες θέλουν και αξίζουν τέτοιους ηγέτες; Η κότα και το αυγό πάλι στο προσκήνιο με το ερώτημα αναπάντητο.

Υ.Γ.: Ο Κατιλίνας έμεινε στην Ιστορία για την ομώνυμη συνωμοσία του. Ο Καρατζαφέρης θα μείνει για την οφσόρ εταιρεία  του: «Καταλίνα» το όνομα αυτής. Εις υγείαν των κορόϊδων, Εθνικοφρόνων και μή.

Υ.Γ.2: Λένε ότι τις υποθέσεις αυτές με τους πολιτικούς και τραπεζίτες τις αποκαλύπτει το Δ.Ν.Τ. δίνοντας στοιχεία από τόσο μακρυά. Ενώ εμείς… δίπλα μας συμβαίνουν και δεν παίρνουμε χαμπάρι;

Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ