Πυρ κατά ριπάς…………..από τα ορύγματα της Γουμένισσας.

Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος.

Το ομολογώ. Πάντα συμπαθούσα τους Σκωτσέζους. Κυρίως για την ικανότητά τους στην παραγωγή των φημισμένων τοπικών τους οινοπνευματωδών ποτών, τα οποία έγιναν παγκοσμίως γνωστά και αποτελούν πλέον την κορυφή στην πυραμίδα της κατανάλωσης της κατηγορίας αυτής. Στα διάσπαρτα καζάνια της Γουμένισσας τις Οκτωβριανές κρύες νύχτες συζητούσαμε και συγχέαμε πάντα τις ταυτόσημες διαδικασίες απόσταξης και το προϊόν του έντονου βρασμού των ευλογημένων φυτών της γης. Σταφύλι ή κριθάρι ; Κρασί και τσίπουρο ή ουίσκι; Ταυτόχρονα, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου αιωρούνταν οι πληροφορίες για έναν λαό ατίθασο, επαναστάτη, υπερήφανο, ανυπότακτο και πολύ επίμονο στην επίτευξη του στόχου του.

Πολύ αργότερα το “Braveheart”, πέρα από τον εντυπωσιασμό, προσέφερε και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εντρυφήσω στη σκωτσέζικη ιστορία, περισσότερο από περιέργεια για την ιδιαιτερότητα και τις ιδιοτροπίες αυτού του λαού. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Πολυαίμακτοι αγώνες, ήρωες, προδοσίες, κακουχίες, σφαγές και ότι άλλο συνθέτει την μακραίωνη πορεία ενός λαού που έχει την ατυχία να συνορεύει με τον δυνάστη του.

Οι Σκωτσέζοι λοιπόν, είχαν δίπλα τους μια τεράστια επεκτατική αυτοκρατορία, τους Άγγλους, οι οποίοι προφανώς και δεν ανέχονταν τόσο κοντά τους επαναστατικές εστίες. Έτσι επενέβησαν αμέτρητες φορές, κατακρεουργώντας – κατά τα πάγια Αγγλοσαξονικά πρότυπα – σφαγιάζοντας, εξανδραποδίζοντας, δηώνοντας τους κατοίκους και τη γη της Σκωτίας. Στην πολυετή αυτή τους εκστρατεία, όπως κάθε μεγάλη δύναμη, υποτίμησε τις δυνατότητες των αγροίκων και χωρικών επαναστατών, με αποτέλεσμα να βρεθούν πολλές φορές προ οδυνηρών εκπλήξεων.

Σφοδρές ήττες, διάλυση των σιδερόφραχτων στρατευμάτων, άτακτες υποχωρήσεις ήταν τα μη αναμενόμενα αποτελέσματα αμέτρητων μαχών. Στη συνέχεια βέβαια ακολουθήθηκε ο άλλος δρόμος της … αρετής, με τους προδότες και τους δοσίλογους, τους ευγενείς που εξαγοράζονταν, τους πολεμιστές που δωροδοκούνταν, τις ανίερες συμμαχίες, τους εμφυλίους πολέμους, τις δολοπλοκίες, τις δολοφονίες και όλα αυτά τα μαργαριτάρια. Ως εκ τούτου επήλθε για μεγάλες περιόδους σκλαβιά, υποταγή, αδικίες, εξευτελισμοί. Το Δικαίωμα της Πρώτης Νύχτας είναι μόνο ενδεικτικό της αλαζονικής αίσθησης ανωτερότητας των Άγγλων που οδηγούσε στον απόλυτο εξευτελισμό του σκωτσέζικου έθνους. Οι Άγγλοι τοποτηρητές, οι λεγόμενοι σερίφηδες, κουρέλιαζαν κυριολεκτικά τις υπολήψεις και τις συνειδήσεις των απλών υπόδουλων ανθρώπων.

Έτσι μετά από αιώνες μαχών, χωρίς ποτέ να στοχεύουν σε κατακτητικό πόλεμο παρά μόνο σε απελευθερωτικό και με τη Σκωτική Εκκλησία πάντα υπέρ των αγώνων της εναντίον της Αγγλίας, κατάφεραν τελικά να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους με τα όπλα μετά τη φημισμένη μάχη του Bannock Burn το 1314 και ενώ πρωτύτερα απαντώντας στον αφορισμό του Πάπα της Ρώμης δήλωναν πως « ακόμα και εκατό Σκωτσέζοινα μείνουν μόνο ζωντανοί, δεν θα υποκύψουν, αλλά θα πολεμούν για την ελευθερία τους». Αργότερα οι ηγέτες της χώρας εξαγοράστηκαν και έχασαν ότι κέρδισαν με τα όπλα και το αίμα, συμμετέχοντας στην ενωμένη Βρετανία.

Εδώ σταματούν και οι ομοιότητες, που ίσως αναπόφευκτα αναζητήσατε και συγκρίνατε με τον δικό μας λαό, την ιστορία και τους αγώνες του. Γιατί αυτός ο περήφανος λαός, αποφάσισε πριν λίγες μέρες ΟΧΙ στην πλήρη ανεξαρτησία του. Τα οικονομικά, αυταρχικά συμφέροντα έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στο λαό του κιλτ. Οι απερίγραπτες απειλές έπιασαν τόπο και εκφόβισαν έναν λαό, ο οποίος έχυσε ποτάμια αίματος στο βωμό της ελευθερίας, αλλά ηττήθηκε από τους βαρόνους και τους λόρδους του αγγλικού χρυσού.

Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι τα οστά του Ανθού της Σκωτίας (Εθνικός Ύμνος της χώρας), του William Wallace, του υπέρτατου Σκωτσέζου ήρωα, αν και σκορπισμένα στα τέσσερα σημεία της Γηραιάς Αλβιόνας μετά την βασανιστική του εκτέλεση από το βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδο τον Α΄, θα τρίζουν ακατάπαυστα στους αιώνες κάθε χρόνο την 19η Σεπτεμβρίου, επέτειο της κατάμαυρης σελίδας της υπερήφανης χώρας της Σκωτίας.

Μεθυσμένοι πήγαν να ψηφίσουν;