Οι ικανότητες του λόγου μας είναι φτωχές για να εκφράσουν τα αισθήματα μας που είναι πολλαπλά και ανάμεικτα.

Ήρθαμε από τον Πλάτανο Ηρακλείου Κρήτης για να αποδώσουμε τον τελευταίο ασπασμό με πολύ αγάπη και σεβασμό στην Ευδοξία μας που δοκιμάστηκε στον πόνο της αρρώστιας και έζησε το δικό της Γολγοθά και τώρα μέσα στο Άρωμα της Αναστάσεως του Κυρίου μας η ψυχή της γεύεται την δική της Ανάσταση, που είχες χαράξει αγαπημένη μου Ευδοξία με τον τρόπο της ζωής σου απ΄ όπου και αν περνούσες.

Αξιωθήκαμε να σε γνωρίσουμε και να εισπράξουμε αυτό που ήσουν, μια ανεξάντλητη πηγή Αγάπης. Αγάπη που την στόλιζαν οι Αρετές σου και δημιούργησαν μνήμη Αιώνια για σένα σε εμάς  που παραμένουμε εδώ μέχρι να έρθουμε αλλά και προϋπόθεση από σήμερα να γεύεσαι την Χαρά του Κυρίου μας στη είσοδο της νέας ζωής σου.

Μέσα μου ηχούν τα λόγια σου: «Όποιος αγαπά βρίσκει πάντα τρόπο, όποιος αδιαφορεί μια δικαιολογία». Αυτό ήσουν και θα παραμείνεις για μας, γεννήθηκες για να αγαπάς, να προσφέρεις και να δημιουργείς και ο άνθρωπος που προσφέρει και δημιουργεί δεν πεθαίνει. Σαν άνθρωποι Χριστιανοί Ορθόδοξοι δοκιμαζόμαστε, άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος μας στο κάλεσμα του μας λέει: «απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτόν και ακολουθείτω μοι». Να απαρνηθούμε αδελφοί μου τον αρνητικό – κακό μας εαυτό και να αρπάξουμε το Σταυρό της Ζωής και να τον ακολουθήσουμε. Το παράδειγμα  αυτός πρώτος μας το έδωσε και γνωρίζουμε ότι μετά το σταυρό, μας  περιμένει η Ανάσταση. Αυτή τη χαρά Ευδοξία μου είμαι σίγουρος ότι θα γεύεσαι από σήμερα αφού άλλωστε τα χείλη σου πάντα έλεγαν: «Δόξα σοι ο Θεός και γενηθήτω το θέλημα Σου», το θέλημα του Κυρίου μας. Αυτόν τον Ιησού Χριστό μας τον ευχαριστούμε που μας ενώνει, μας γνώρισε και τον παρακαλούμε να μην μας εγκαταλείψει γιατί τότε και από τώρα θα είμαστε νεκροί. 

Σε ευχαριστούμε Ευδοξία για αυτό που ήσουν, ευλογημένη η στιγμή που σε γνωρίσαμε, που ήρθες νύφη στο χωριό μας και μας δίδαξες με τον τρόπο ζωής σου. Ευχαριστούμε την οικογένειά σου, τον αγαπημένο μας Στρατή και τα παιδιά σου που στάθηκαν δίπλα σου στο Γολγοθά σου. Σε ευχαριστούμε και τώρα που φεύγεις στο ταξίδι για την αιωνιότητα, γιατί ξέρουμε ότι και εκεί θα μας περιμένεις. Πορεύσου  σου στην  Χαρά του Κυρίου μας με τις πρεσβείες των Αγίων και την αγάπη μας.

Π. Γουρλεμάκης Νεκτάριος

Εφημέριος Ενορίας Πλατάνου Ηρακλείου Κρήτης

Επικήδειος Ευδοξίας Ξηρουδάκη

Κυρία Ευδοξία ετών 52. Μια κυρία που από τότε που γνώρισε τον  Χριστό άλλαξε ριζικά τη ζωή της. Δεν την ένοιαζε ούτε ο τρόπος ούτε ο τόπος της συνομιλίας και επαφής της με τον ουρανό.

Δεν την απασχολούσε η πορεία της ασθένειας της επειδή στον αγώνα της αυτό είχε πάντα ως συνοδοιπόρους την Παναγία μας, τους Αγίους και τους δικούς της ανθρώπους. Αντιμετώπιζε πάντοτε με χαμόγελο τις διάφορες δοκιμασίες φθάνοντας μάλιστα σε τέτοιο σημείο, ώστε να ενισχύει με εντυπωσιακό τρόπο την καταρρακωμένη μάνα της, τα παιδιά της και τον λατρευτό σύζυγό της. Η πορεία προς το χριστό, συνδέθηκε με μια σκληρή δοκιμασία την οποία αντιμετώπισε με πρωτοφανή γενναιότητα.

Πάλεψε με τον καρκίνο, δίνοντας μια σκληρή «μάχη ζωής» ανάλογη μ' αυτή του Διγενή Ακρίτα.

Μια μάχη που την ανέδειξε σε μεγάλη αγωνίστρια.

Και ο αξιοζήλευτος αυτός αγώνας κατέληξε σε μία εξαίσια νίκη. Η σύντομη ζωή της ήταν ένας αγώνας, ένας αγώνας ιδανικών, πίστης αληθινής και αφοσίωσης σε αξίες πνευματικές που αναγνωρίστηκαν στην σύντομη πορεία της. Λένε, πως ο θάνατος που έρχεται για ένα ιδανικό είναι ο ασπασμός με την αιωνιότητα και η κα Ευδοξία θα μείνει στην αιωνιότητα «με άγραφη τη μνήμη στην καρδιά μας». Δεν γεννήθηκε χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό, αλλά για να δώσει απέριττα την αγάπη σε όλους. Η κα Ευδοξία με απόλυτη επίγνωση των πράξεων της επέλεξε το ανηφορικό δύσβατο μονοπάτι γνωστό στους πιστούς ως «οδός μαρτυρίου». Ακολούθησε χωρίς τυμπανοκρουσίες τα βήματα του Χριστού στην πορεία προς το Γολγοθά. Και αυτό, γιατί  κατάλαβε πως μέσω αυτής της πορείας θα έφθανε στην πολυπόθητη ίαση της τραυματισμένης ψυχής, έτσι ώστε να καταστεί μέτοχος της Ανάστασης Του. Στο διάβα της τούτο, χρησιμοποίησε τα ίδια άτρωτα όπλα κατά του εχθρού. Απέναντι στον αβάσταχτο πόνο, τοποθέτησε την ανιδιοτελή αγάπη προς τον πλησίον. Απέναντι στην  απώλεια των λογιζόμενων σήμερα ως κεκτημένων, άντεξε την Ιώβεια υπομονή.

Απέναντι στην παραπαίουσα λογική σκέψη, έβαλε την ελπίδα της συμμετοχής στο Παραδεισένιο γεύμα. Στο γεύμα δηλαδή που προσφέρεται στους στεφανωμένους από το Χριστό αθλητές. Γνώρισε μέσα από τον πόνο του καρκίνου, την ταπείνωση, η οποία την μετέφερε σε ουράνιες θαυμαστές εμπειρίες. Και όμως, κρατούσε αναμμένη την λαμπάδα, που όσο έλιωνε τόσο περισσότερο σκορπούσε το φως της φωτίζοντας την ίδια και το περιβάλλον της χαροποιώντας γη και ουρανό.

Φρόντισε, όπως όλοι οι μάρτυρες, να «προσλάβει» μέσω της θυσίας και του ελέους, τους κατάλληλους ουράνιους προπονητές, αλλά και ένθερμους σύγχρονους ασκητές για να την βοηθήσουν ώστε να πάρει το έπαθλο του μάρτυρα...... μέσα από πολλαπλές χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες, μέσα θα λέγαμε από τη «μάχη ζωής» που έδινε σε καθημερινή βάση.

Σήκωσε έτσι αγόγγυστα το βαρύ φορτίο και τον Προσωπικό της σταυρό, γιατί κατάλαβε ότι με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις εκείνες που κάνουν τον αθλητή Χριστιανό να ξεπερνά τα όρια, καταρρίπτοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Και όταν κουραζόταν από την κοπιαστική προσπάθεια να ανέβει προς το Γολγοθά, ακουμπούσε για να ξαποστάσει στη “μυστική πίστη” των αγαπημένων της προσώπων, που δεν την άφησαν στιγμή από τα μάτια τους. Ξαπόσταινε, πίνοντας από το νερό εκείνο που σου προσφέρουν οι άγγελοι «ως μάννα», προκειμένου να σε δροσίσουν στο διάβα σου προς την αληθινή παντοτινή ζωή.

Η ζωή της κας Ευδοξίας έδειξε και μας δείχνει ωστόσο ότι αξίζει να αγωνίζεσαι μέχρι να πάρεις το στεφάνι της νίκης, στεφάνι που κάνει ουρανό και γη να πανηγυρίζουν ταυτόχρονα το έπαθλο της σωτηρίας, που ανέκαθεν αποτελούσε και πρέπει να αποτελεί το μοναδικό σκοπό για κάθε συνειδητοποιημένο ορθόδοξο Χριστιανό.

Η θαυμαστή πορεία της κας Ευδοξίας, επιπλέον δείχνει πως ο χριστιανός οφείλει να αντιτάσσει την ζέουσα πίστη. Μέσω αυτής, η δυσκολία όχι μόνο ξεπερνιέται, αλλά γίνεται πάντα το μέσο εκείνο που σε φέρνει κοντύτερα στο Θεό. Βασική όμως προϋπόθεση, για να γίνει κάτι τέτοιο για τον Χριστιανό, να χρησιμοποιήσει ως όπλα στην προσωπική «μάχης ζωής» που θα κληθεί εκ των πραγμάτων, αργά ή γρήγορα να δώσει τα όπλα του Σωτήρα Χριστού. Αυτά τα όπλα που χρησιμοποίησαν όλοι οι μάρτυρες, ομολογητές και άγιοι του Θεού που τα περιγράφει ο Απ. Παύλος λεπτομερώς και συνεχώς στις επιστολές του. Πρόκειται για την αγάπη, την υπομονή, την ανιδιοτέλεια, το έλεος, τη θυσία, την αλήθεια και την δικαιοσύνη. Αυτά αποτελούν τμήματα της πανοπλίας του Κυρίου μας, την οποία οφείλουμε να φοράμε όλοι, έτσι ώστε να καταστήσουμε την ψυχή μας καρποφόρα για ουρανό και γη. Αυτό  έπραξε και η κα Ευδοξία. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάζει και ας έχουμε την ευχή της ως εισιτήριο για την δική μας πορεία.

Ήταν τιμή για εμένα που την εγνώρισα και συνεργάστηκα μαζί της, πήρα το χαμόγελο της ως ελπίδα και εισιτήριο για τον δικό μου αγώνα. Στο δισκάρι της προθέσεως πάντοτε θα υπάρχει ο δικός της «μαργαρίτης» ως αστέρας πολύφωτος στον έναστρο ουρανό.

«ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Π. Παντελίδης Γεώργιος

Εφημέριος Σταυροχωρίου Κιλκίς