Είναι αυτή η Ευρώπη των ονείρων μας; Μήπως είναι η ευρωζώνη; Σίγουρα δεν είναι. Γι’ αυτό άλλωστε το λεγόμενο ευρωπαϊκό ιδεώδες έχει χάσει προ πολλού την αίγλη του.

Οι συμφωνίες εφαρμόζονται κατά περίπτωση. Παραβιάζει η Γερμανία συστηματικά τους κανόνες στο θέμα του εμπορικού πλεονάσματος; Ε και; Κάποιες δειλές προειδοποιήσεις από την Κομισιόν και η ζωή συνεχίζεται.

Παραβιάζουν η Γαλλία και η Ιταλία τους κανόνες στο ζήτημα του ελλείμματος και του χρέους; Λίγο πιο πιεστικές επισημάνσεις αλλά έως εκεί. Μεγάλες χώρες είναι δεν μας παίρνει να τις στριμώξουμε πολύ γιατί μπορεί να θυμώσουν οι Γάλλοι και οι Ιταλοί και να έχουμε ενίσχυση των ευρωσκεπτικιστικών ρευμάτων που είναι ήδη πολύ ισχυρά.

Παραβιάζουν οι χώρες του Βίζεγκραντ τους κανόνες για τις ποσοστώσεις σ’ ότι αφορά την υποδοχή προσφύγων; Δυσφορούν οι Βρυξέλλες, απειλούν με κυρώσεις, ωστόσο οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν για να έρθει στη συνέχεια ο Τούσκ να τις δικαιώσει προτείνοντας την κατάργηση του συγκεκριμένου μέτρου.

Αναρωτιέται κανείς αν μπορεί να προχωρήσει έτσι το εγχείρημα. Αν δηλαδή θα αντέξει μια συλλογικότητα η οποία, ενώ ξεκίνησε με πολλές προσδοκίες έχει καταλήξει σε μια ασταθή και προβληματική ένωση όπου το μόνο που ενδιαφέρει τις ηγετικές ελίτ είναι η διατήρηση του καθεστώτος της λιτότητας. Πυκνώνουν οι τάξεις εκείνων που υποστηρίζουν ότι η Ευρώπη αν δεν αλλάξει δεν πρόκειται να επιβιώσει.

Κάποτε αυτή η ιδέα εθεωρείτο προκλητική και εξτρεμιστική. Οι οπαδοί της συναίνεσης έλεγαν: μην βιάζεστε, μην ζητάτε πράγματα που δεν μπορούν να υλοποιηθούν εδώ και τώρα, δώστε χρόνο στη σύνεση και στη μετριοπάθεια, έτσι λειτουργεί η Ε.Ε, συζητά εξαντλητικά, καθυστερεί, αλλά κάποια στιγμή κάνει αυτό που πρέπει. Αυτή όμως «η κάποια στιγμή» δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Στην πολιτική όποιος αδιαφορεί για το χρόνο, πληρώνει βαρύ τίμημα. Αν χτες ήταν νωρίς, αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ