Χρειάστηκε να περάσουν 18 χρόνια για να τελεσιδικήσει η υπόθεση του χρηματιστηρίου. Τι να πεις τώρα; Ότι επιτέλους έπεσε άπλετο φως σε μια σκοτεινή ιστορία που για πολλούς ήταν μια οργανωμένη επιχείρηση με στόχο τη βίαιη αναδιανομή του εισοδήματος;

Μα έπεσε όντως άπλετο φως; Όχι φυσικά. Γιατί εκτός από τους φυσικούς αυτουργούς -σίγουρα δεν έκατσαν όλοι στο εδώλιο- υπάρχουν και οι ηθικοί αυτουργοί. Δηλαδή το πολιτικό προσωπικό, το οποίο την εποχή εκείνη αντί να προειδοποιεί ως όφειλε τους πολίτες για τους κινδύνους που καραδοκούν, τους ενθάρρυνε να παίζουν ό,τι είχαν και δεν είχαν στον νόμιμο τζόγο για να πιάσουν την καλή και να ξεφύγουν από τη μίζερη και κοντή ζωή τους.

Ήταν η εκδοχή του «ελληνικού ονείρου». Αμ’ πώς μόνον οι Αμερικανοί έχουν το όνειρο του γρήγορου και εύκολου πλουτισμού. Και εμείς εδώ στα Βαλκάνια έχουμε δικαίωμα στην ευημερία. Έπρεπε να εδραιωθεί η εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι μια προηγμένη χώρα με ισχυρή οικονομία.

Πανζουρλισμός. Χαράς ευαγγέλια. Δύο λέξεις κυριαρχούσαν: «Αγόρασε, πούλα». Οι χρηματιστές δούλευαν νύχτα- μέρα για να ικανοποιήσουν την πελατεία τους και να γεμίσουν τις τσέπες τους. Ο καπιταλισμός-καζίνο στις δόξες του.

Το αφήγημα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Οι φούσκες έσκαγαν η μία μετά την άλλη. Χάθηκαν περιουσίες, εξανεμίστηκαν αποταμιεύσεις χρόνων, καταστράφηκαν άνθρωποι, οι επιτήδειοι πλούτισαν. Ε και; Η ζωή συνεχίστηκε κανονικότατα.

Και η Δικαιοσύνη; Ύστερα από 18 χρόνια δεν είναι απονομή δικαιοσύνης. Κάπως αλλιώς λέγεται αλλά «συγκρατήσου Αντωνάκη λόγω της ημέρας» που έλεγε ο Γ. Κωνσταντίνου στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα».

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ