Η συμμετοχή λοιπόν σε κάτι που δεν τιμά κανέναν, αλλά αντίθετα δίνει την ευκαιρία σε κατακάθια «να κάνουν την πλάκα τους», είναι καιρός να πάρει άλλη μορφή. Ξέρω ότι αμέσως θα ειπωθούν τα γνωστά, για απόπειρα χειραγώγησης κ.λπ., αλλά τουλάχιστον όσοι ακόμη ζουν από εκείνη τη γενιά ίσως να μπορέσουν να καταλήξουν σε μια πρόταση που να αφήνει απέξω τα ρετάλια των χρήσιμων ηλιθίων

Ο σοβαρός τραυματισμός της δικηγόρου Αναστασίας Τσουκαλά από τους φασίστες που πέταξαν τη φονική φωτοβολίδα εναντίον της ανοίγει μια νέα -αδιέξοδη- συζήτηση σε διάφορες «συλλογικότητες», κουκουλώνοντας το ίδιο το γεγονός: ότι δηλαδή κάποιοι χούλιγκαν, που αυτοπροσδιορίζονται σαν αναρχοαυτόνομοι, αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τη Ν. Τσουκαλά και τώρα κρύβονται στα λαγούμια τους. Και οι λοιποί αντιεξουσιαστές (γνήσιοι ή ιμιτασιόν) δηλώνουν την αντίθεσή τους, αλλά συνεχίζουν να δρουν μαζί τους!

Ελπίζω, αν εντοπιστούν οι δράστες, να μη βρεθούν στελέχη κάποιας υπεραριστερής φράξιας ή όποιας άλλης Αριστεράς και να υπερασπίσουν τα άθλια υποκείμενα τα οποία θεωρούν το Πολυτεχνείο (ως σύμβολο και ως κτίσμα) τσιφλίκι τους.

Ελπίζω η αστυνομία να συλλάβει το κάθαρμα το οποίο έριξε τη φονική φωτοβολίδα σε μια διακεκριμένη επιστήμονα, που πάλευε μάλιστα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχοντας συμπαρασταθεί και σε κάποια από τα καλομαθημένα παιδιά που παίρνουν όπλα κι όποιον πάρει ο χάρος…

Ο δολοφόνος στόχευσε προς τη μεριά των φωτορεπόρτερ, όπου βρισκόταν και η νομική σύμβουλος τους, η Ν. Τσουκαλά. Οι συνεργάτες του δολοφόνου, τι έκαναν, τι κάνουν, τι θα κάνουν; Σε ποιο θεωρητικό συνονθύλευμα θα πατήσουν για να κρύψουν και πάλι το πραγματικό τους πρόσωπο; Αυτή την απόπειρα (ελπίζω) δολοφονίας ούτε ο Νετσάγιεφ δεν θα την ενέκρινε, πολλώ δε μάλλον οι -άγνωστοι στους αλήτες- θεωρητικοί της αναρχίας. Οι εικασίες, δηλαδή αν κάποιοι τάχα μου αναρχικοί είναι και έμμισθοι διαφόρων υπηρεσιών, ή τελούν υπό την επήρεια ουσιών, λίγο με ενδιαφέρουν.

Και τι κάνουμε;

Νομίζω ότι η απάντηση πρέπει να είναι καταλυτική και οδυνηρή, όσο και η φωτοβολίδα που χτύπησε τη δικηγόρο: οι δυνάμεις της δημοκρατικής Αριστεράς (για τους «υπεραριστερούς» δεν ελπίζω) ας απαντήσουν για ποιο λόγο συμμετέχουν σ’ αυτό το «θέαμα» που λέγεται πορεία του Πολυτεχνείου.

Για να τιμήσουν τον ξεσηκωμό, τους νεκρούς και σακατεμένους συντρόφους και συντρόφισσες, οφείλουν να επιβάλουν στον εορτασμό το ήθος που του αρμόζει. Αλλιώς, ας αφήσουν τα φασιστάκια μόνα τους.

Όταν λίγες δεκάδες μπράβοι κανιβαλίζουν τα πάντα, από τα στεφάνια που καταθέτουν κόμματα στα μνημεία των Πολυτεχνείων Αθήνας και Θεσσαλονίκης ίσαμε τη χυδαία στάση απέναντι σ’ αυτούς ακριβώς που παίξανε το κεφαλάκι τους για να γίνουν οι καταλήψεις του ’73 και το πλήρωσαν άγρια, χρειάζεται νέα θεώρηση. Οι τραμπούκοι -δηλώνουν «μαχητές» του αντιεξουσιαστικού χώρου- το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να βοηθήσουν ώστε να συρρικνωθεί σε 10.000 ο αριθμός των διαδηλωτών, από ένα εκατομμύριο που κατέβαινε άλλοτε στην Αθήνα! Οι ίδιοι βρίσκονται σε κλάσματα της μονάδας στην αποδοχή της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος, αλλά αυτό δεν τους ενδιαφέρει. Θεωρούν πως είναι πρωτοπορία…

Όμως το θέμα δεν είναι στενά ιδεολογικό. Αυτοί οι εντεταλμένοι φονιάδες στρέφουν την κοινωνία στην αδιαφορία και, εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία φοιτητικού κινήματος, φορούν τις κουκούλες τους και παριστάνουν την εμπροσθοφυλακή μιας ανύπαρκτης κοινωνικής στρωμάτωσης.

Η ευθύνη -και σ’ αυτό- της όλης Αριστεράς δεν είναι μικρή. Μεταπολιτευτικά, θεωρώντας εξάρτημά της το φοιτητικό κίνημα, κατάφερε να το παραδώσει πακέτο -και αδρανές- στα χέρια αυτών που ούτε ήθελαν να το ακούσουν.

Η κυριαρχία της “γαλάζιας” ΔΑΠ στα πανεπιστήμια δεν είναι τυχαία. Συμπίπτει με τη μετακίνηση των διεκδικήσεων από τα μαζικά αιτήματα σε ατομικές «εξυπηρετήσεις» (θέση στις εστίες, μεταπτυχιακά κ.λπ.), ένα θλιβερό αλισβερίσι στο οποίο δεν δείχνει αμέτοχο και ένα μέρος των διδασκόντων. Το φαινόμενο που παρατηρείται στον εργατοϋπαλληλικό συνδικαλισμό, δηλαδή η αναντιστοιχία της δυναμικότητας των κομματικών παρατάξεων με αυτές των κομμάτων που τις διοικούν, κρατάει γερά και στον φοιτητικό χώρο.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι εδώ και δεκαετίες δεν υφίστανται όχι μόνο η ΕΦΕΕ για να εκφράζει τη συνισταμένη των αιτημάτων, αλλά ούτε καν τα δευτεροβάθμια όργανα του φοιτητικού κινήματος, διότι τα υποκαθιστούν οι κομματικές νεολαίες.

Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα: η υφαρπαγή της σημαίας του Πολυτεχνείου από τη Νεολαία του ΠΑΣΟΚ και η εμφάνισή της κάθε χρόνο, με περιφρούρηση από κάποια απίθανα άτομα.

Η συμμετοχή λοιπόν σε κάτι που δεν τιμά κανέναν, αλλά αντίθετα δίνει την ευκαιρία σε κατακάθια «να κάνουν την πλάκα τους», είναι καιρός να πάρει άλλη μορφή. Ξέρω ότι αμέσως θα ειπωθούν τα γνωστά, για απόπειρα χειραγώγησης κ.λπ., αλλά τουλάχιστον όσοι ακόμη ζουν από εκείνη τη γενιά ίσως να μπορέσουν να καταλήξουν σε μια πρόταση που να αφήνει απέξω τα ρετάλια των χρήσιμων ηλιθίων.

Άρθρο στην ΑΥΓΗ