Πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι στα πλαίσια των εορτασμών για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης μας επίκειται η ονοματοδοσία του Θεάτρου Λόφου. Ανάμεσα στα προτεινόμενα ονόματα διάβασα με συγκίνηση «Σπύρος Αυγητίδης».
Ο κυρ Σπύρος των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων, σκέφτηκα. Εκείνη η μειλίχια φυσιογνωμία την οποία σεβόμουν κι εκτιμούσα απεριόριστα, ενώ ταυτόχρονα λάτρευα να προβοκάρω.
Ανασύρω από τη μνήμη μου την εικόνα του ήπιου και κατασταλαγμένου πολιτικού που είχε αφοσιωθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση, μάλλον στερώντας τη φυσική του παρουσία από την οικογένειά του, απέναντι στο θρασύτατο φίλο του γιου του, ο οποίος επιχειρηματολογούσε ένθερμα εναντίον της συμμετοχής στα κοινά, τονίζοντας με τα μελανότερα χρώματα τις δυσλειτουργίες του πολιτικού συστήματος, αλλά και την ιδιοτελή αντιμετώπισή του από τον κόσμο.
Εκείνος αμετάπειστος συνέχισε αταλάντευτα την πορεία που είχε χαράξει για την ολοκλήρωση του έργου του. Όπερ και εγένετο! Ο λόφος του Αη Γιώργη, αυτό το ελαφρώς αφιλόξενο μέρος με τραχύ ανάγλυφο που εξερευνούσαμε με το προσκοπισμό και που όλως παραδόξως τις Κυριακές μετατρεπόταν σε σημείο συγκέντρωσης των ποδοσφαιρικών ομάδων των πέντε δημοτικών σχολείων, μεταμορφώθηκε σ’ έναν τόπο αναψυχής και πολιτισμού αποκτώντας ένα αναψυκτήριο και ένα θέατρο υψηλής αισθητικής. Παράλληλα η εκτέλεση συνόδων έργων ηλεκτροφωτισμού, επενδύσεων με πέτρα, κρασπεδώσεων κλπ άλλαξαν άρδην τον «Αη Γιώργη», όπως αποκαλούσαμε τότε τον λόφο.
Θεωρώ λοιπόν ότι οφείλουμε ως ύστατο φόρο τιμής σε αυτόν τον εκλεκτό συμπολίτη μας, τον δικό μου κυρ Σπύρο, να του επιτρέψουμε να στέκεται πάνω από την πόλη μας και να αγκαλιάζει όλους τους κατοίκους της, όπως πάντα έκανε, δίνοντας το όνομά του στο Θέατρο Λόφου.
Ήγγικεν η ώρα κυρ Σπύρο. Τώρα θα φανεί ποιος είχε δίκιο από τους δυο μας. Αν η πόλη θα επιλέξει να τιμήσει έναν τόσο διακεκριμένο πολίτη της ή αν θα δικαιωθούν οι νεανικοί μου φόβοι ότι «ουδείς προφήτης στον τόπο του»…

ΠΑΥΛΟΣ  
ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ
ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ