Εφτά χαλίκια ορίζουν τη ζωή του Χασάν. Ενα χειμωνιάτικο βράδυ η μάνα του τα χουχούλιασε στη χούφτα του δεξιού χεριού της και του είπε «τώρα μπορείς να φύγεις». Την περασμένη άνοιξη η μάνα του επανέλαβε την κίνηση και του μήνυσε «γύρνα πίσω, πέρασαν εφτά χρόνια, πρέπει να παντρευτείς». Είκοσι πέντε χρόνων σήμερα ο Χασάν είναι μετέωρος και κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί τσακώνεται με τη νοσταλγία του.

Ο Χασάν έφυγε από το χωριό του κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν επειδή όχι μόνο δεν είχε κανένα παρόν αλλά κυρίως διότι όσα ονειρευόταν, τίποτα μεγάλο, μερικά ζώα ή αγροτικές μικροκαλλιέργειες, μπορούσαν να τα διαγουμίσουν σε ένα βράδυ οι Ταλιμπάν. Στο Δημοτικό τού δίδαξαν την ιστορία με τον Μεγαλέξανδρο, κάτι σαν παραμύθι, ούτε που φανταζόταν ότι θα έκανε το αντίστροφο ταξίδι.

Πέντε νέοι ξεκίνησαν από τα μέρη του, πάτησαν χαλίκια και πέτρες του Ιράν και του Ιράκ, της Συρίας και της Τουρκίας, λούστηκαν στα ποτάμια που βρήκαν στο διάβα τους και πέρασαν βράδυ τον Εβρο πληρώνοντας τα υπόλοιπά τους σε βλοσυρούς περαματάρηδες.

Οι τέσσερις πήγαν στην Αθήνα, του Χασάν η πυξίδα της μοίρας έδειξε Ημαθία, την έτρεμε τη μεγάλη πόλη, η Λαχώρη τού είχε κόψει τη λαλιά.

Βρήκε σπιτικό στον Ηλία τον μπαχτσεβάνη, εφτά χρόνια από το χωράφι στις λαϊκές αγορές της Θεσσαλονίκης, κιμπάρης και ανοιχτόκαρδος ο κυρ Ηλίας, το χρήμα στο χέρι, χαρτιά, ασφάλιση, δωμάτιο με μπάνιο, τηλεόραση, εμπιστοσύνη και, κυρίως, ασφάλεια.

Απ’ τον πρώτο χρόνο ο Χασάν τα σφύριζε τα ελληνικά, της μαναβικής τα απαραίτητα πρώτα, ακάματος, μαζεμένος, κι έστελνε το έμβασμα τέλος του μήνα να ζει όλη η οικογένεια στο Πακιστάν. Κανένας δεν τον πείραξε, ήταν κι οι πλάτες του Ηλία, δικό τους τον έκαναν στα καφενεία, ενώ οι φίλοι του στην Αθήνα παραδέρνουν σε πρόσκαιρες απασχολήσεις κι έχουν και τους μαχαιροβγάλτες νεοναζί μόνιμη αγωνία.

Και τώρα, η μάνα του τον λαχτάρησε και του μήνυσε να γυρίσει, να παντρευτεί. Το είπανε και τα εφτά χαλίκια. Και η καρδιά του Ηλία δαγκωμένη, μου λέει προχθές, «πάει, δεν θα γυρίσει, θα τον χάσω». Κι ο Χασάν, στις έσχατες αγοραπωλησίες ντομάτας, πιπεριών και μελιτζάνας, έμοιαζε με τα μυθικά τέρατα που έχουν τα πέλματα των ποδιών τους προς μια κατεύθυνση με το κεφάλι να κοιτάει ανάποδα.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ