Του Νίκου Μπογιόπουλου

Μια από τις συμπαθητικότερες πρακτικές των παγκόσμιων «σωτήρων» είναι το λεξικό με τους ευφημισμούς που χρησιμοποιούν για την αποκολοκύνθωση των εννοιών. Αυτό το λεξικό μέσω του οποίου

ο καπιταλισμός περιγράφεται σαν «οικονομία της ελεύθερης αγοράς»,
ο ιμπεριαλισμός σαν «παγκοσμιοποίηση»,
οι βομβαρδισμοί λαών σαν «προληπτική δράση», οι δολοφονίες αμάχων σαν «παράπλευρες απώλειες»,
είναι διαδεδομένο και στα τέσσερα σημεία του πλανήτη.

Ειδικά στην Ελλάδα, όμως, μπορούμε να είμαστε περήφανοι καθώς το λεξικό γνωρίζει μεγάλη ανθεκτικότητα παρότι έχει να αναμετρηθεί με έννοιες όπως «τσίπα», «φιλότιμο» και «αξιοπρέπεια».

Έτσι ακούμε τους εγχώριους πια «σωτήρες» να μας λένε κατά καιρούς ότι:

Η απόλυση και η ανεργία δεν είναι απόλυση ούτε ανεργία. Είναι «εργασιακή εφεδρεία».
Η τραπεζοκρατία δεν είναι τραπεζοκρατία είναι «ανακεφαλαιοποίηση».
Η μισοανεργία δεν είναι μισοανεργία. Είναι «απασχολησιμότητα».
Οι μίζες δεν είναι μίζες. Είναι «χορηγίες».
Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν είναι ξεπούλημα. Είναι «αξιοποίηση».
Το Μνημόνιο δεν είναι Μνημόνιο είναι «έντιμος συμβιβασμός» κοκ.
Το τελευταίο διάστημα, δε, πληροφορούμαστε καθημερινά για την προσμονή που υπάρχει ώστε να προκύψει «θετική» εξέλιξη στο ζήτημα της λεγόμενης αξιολόγησης.

Όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, το κλείσιμο της νέας συμφωνίας με την τρόικα (στην οποία μετά βεβαιότητας θα προχωρήσει η «αριστερή» μας κυβέρνηση όπως όλες οι προηγούμενες) σημαίνει – μεταξύ άλλων – μείωση του αφορολόγητου (δηλαδή νέα φορολεηλασία για τους ασθενέστερους) και νέα μείωση συντάξεων (δηλαδή οριστικός Καιάδας για τους γέροντες).

Αλήθεια, αν αυτό είναι «θετικό», τότε «αρνητικό» τι είναι;

Άρθρο στη Real News