Του Τάσου Παππά

«Με τον ήλιο τα μπάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;». Αρβανίτικη παροιμία που περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στην ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία.

Οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Ισπανοί Σοσιαλδημοκράτες δεν τη γνωρίζουν, αλλά οι Ελληνες σύντροφοί τους την ξέρουν καλά. Ολοι όμως τη βιώνουν στις χώρες τους. Στην Ολλανδία διασύρθηκαν, στη Γαλλία συνετρίβησαν, παραπαίουν και βρίσκονται στα πρόθυρα της διάσπασης, στη Γερμανία το άστρο του Σουλτς θαμπώνει, στην Ισπανία μαίνεται ο πόλεμος ανάμεσα στις φράξιες και στην Ελλάδα τσακώνονται εφ’ όλης της ύλης.

Γιατί λοιπόν τα έρμα ψοφάνε; Μήπως φταίει η τροφή; Μήπως φταίει ο βοσκός; Μάλλον φταίνε και τα δύο. Και η τροφή είναι μουχλιασμένη και ο βοσκός δεν είναι σε θέση να παίξει τον ρόλο του. Οσοι ασκούν κριτική από τα αριστερά υποστηρίζουν ότι οι αιτίες είναι προφανείς:

Η εκκωφαντική απουσία από τη συζήτηση για την πορεία της παγκοσμιοποίησης, η προγραμματική αμηχανία, η συναίνεση στις πολιτικές που αποκαθηλώνουν το κοινωνικό κράτος, η οικειοθελής υποδούλωση στη στρατηγική της Δεξιάς και η συμμετοχή σε κυβερνήσεις μεγάλου συνασπισμού (εξαιρείται η Γαλλία) με την ιδιότητα του φτωχού συγγενή.

Στο επίπεδο των ηγετικών ομάδων κυριαρχεί η σύγχυση. Κάποιοι παράγοντες της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας καταλαβαίνουν ότι αν η παράταξη δεν αναθεωρήσει τη στάση της απέναντι στη Δεξιά, δεν κάνει ουσιαστική αυτοκριτική για το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν της, δεν επιστρέψει στο μοντέλο του ελάσσονος σοσιαλισμού που αυτή θεμελίωσε και υπερασπίστηκε επί δεκαετίες και δεν επιχειρήσει να επανασυνδεθεί με τα κοινωνικά στρώματα που κάποτε εξέφραζε προνομιακά, τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Το δυστύχημα είναι ότι δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Ψελλίζουν κάτι περί νέας πορείας, χωρίς ωστόσο να ξεφεύγουν μέχρι τώρα από τις λιπαρές γενικότητες. Ορισμένα στελέχη της όμως (υπάρχουν και στην Ελλάδα) επιμένουν ότι τα κόμματα δεν αρμένιζαν επί χρόνια στραβά, αλλά ότι στραβός ήταν ο γιαλός, οπότε δεν τρέχει τίποτε, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, δεν χρειάζεται να ξεκινήσει μια διαδικασία αναστοχασμού γιατί αυτή θα φέρει εσωστρέφεια και, το κυριότερο, δεν είναι απαραίτητο να αναληφθούν πρωτοβουλίες ώστε να αρχίσει ένας διάλογος με τη ριζοσπαστική Αριστερά, γιατί αυτή είναι ο θανάσιμος εχθρός και θέλει να ανατρέψει τις ισορροπίες στην Ευρώπη, παραπλανώντας τις κοινωνίες με επαναστατικές πόζες και παχιά λόγια. Δεξιότερα λοιπόν χωρίς περιττές κρίσεις αυτολύπησης.

Ανάγωγα

Και έλεγα θα το πουν, δεν θα το πουν, θα το γράψουν, δεν θα το γράψουν. Και, ω του θαύματος. Και το είπαν και το έγραψαν: Η κυβέρνηση έβαλε τον Κασιδιάρη να προκαλέσει επεισόδιο στη Βουλή για να συζητάμε όλοι γι’ αυτό και όχι για τα βαριά μέτρα. Τελικώς ο φανατισμός είναι ανίκητος και όταν συνδυάζεται με την επιθετική ηλιθιότητα τότε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ