Γράφει η Δέσποινα Μοσχούτα, δημοσιογράφος.

Σε νέα περίοδο λειτουργίας μπαίνει το λαογραφικό μουσείο της πόλης μας. Υπάρχουν πολλά προβλήματα αναφορικά με το κτίριο,που έχουν να κάνουν με την παλαιότητά του (είναι του 19ου αιώνα ) και τις συνέπειες των καιρικών συνθηκών, αλλά σταδιακά δρομολογείται η επίλυσή τους.

Άς ξαναθυμηθούμε όμως την ιστορία του κτιρίου. Οι παλαιότεροι σίγουρα θυμούνται το γυμνάσιο θηλέων,πολλές Κιλκισιώτισσες, και όχι μόνον,έχουν φοιτήσει σε αυτό.

Πρίν όμως γίνει γυμνάσιο θηλέων,υπήρξε σχολαρχείο και ημιγυμνάσιο,ενώ πρίν απο την απελευθέρωση της πόλης στέγαζε Βουλγάρικο σχολείο.Αρχιτεκτονικά ανήκει στην εποχή του ύστερου νεοκλασσικισμού,και είναι ένα απο τα ελάχιστα κτίρια που διασώθηκαν και συνδέονται άμεσα με την ιστορία της πόλης.

Επι δημαρχίας Τερζίδη το κτίριο έγινε λαογραφικό μουσείο, αφού αγοράσθηκε απο τον δήμο Κιλκίς η λαογραφική συλλογή του αείμνηστου Χρήστου Κετσετζή ενός ανθρώπου που αξίζει να μνημονευθεί.

Ο κυρ-Χρήστος ο συγχωρεμένος αν και η οικονομική του κατάσταση δεν ήταν ανθηρή,ξόδευε δυσανάλογα χρήματα για να ικανοποιήσει το μεράκι του και την μεγάλη του αγάπη που ήταν τα παλαιά αντικείμενα.Ένας άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση,ήξερε την αξία της διάσωσης όλου αυτού του πλούτου,που εκφράζει την ταυτότητα του λαού μας.

Η Δέσποινα Μοσχούτα με τον Χρήστο Κετσετζή.

Όπως λοιπόν μου αφηγήθηκε πολλές φορές σε συνεντεύξεις που μου παραχώρησε ταξίδευε και σε άλλες πόλεις,για να βρεί κάποιο παλιό αντικείμενο,χαρακτηριστικά μου ανέφερε <πλήρωσα 300 δραχμές για να φορτώσω σε τρίκυκλο κάτι παλιές μυλόπετρες,και να φανταστείς δέν το ξέρει η γυναίκα μου…>.

Τότε η λαογραφική του συλλογή στεγαζόταν σ ένα λαμαρινένιο κτίσμα που του είχε παραχωρήσει ο τότε δήμαρχος Τάσος Αμανατίδης, και είχε μεγάλη αγωνία να γίνει επιτέλους ένα λαογραφικό μουσείο για να στεγάσει τη συλλογή του. Κάποτε που δούλευε στα στρατιωτικά πλυντήρια,έκανε τα παράπονά του στον τότε στρατηγό,εκείνη την εποχή η συλλογή του στεγαζόταν στο σπίτι του και πήγαινε ο κόσμος και την έβλεπε.Του υποσχέθηκε λοιπόν ότι θα φροντίσει να του κτίσει ένα λαογραφικό μουσείο,ο καημένος ο Κετσετζής έβγαλε τα πράγματα έξω,και ο στρατηγός , κάθε μέρα πήγαινε και τα έβλεπε <αυτό τόχεις διπλό το άλλο τόχεις διπλό, τελικά μου πήρε πολλά αντικείμενα μεγάλης αξίας, και ούτε μουσείο έγινε ούτε τίποτε>τόνιζε απογοητευμένος…

Κάποια άλλη φορά ήρθε ο Τζαννετάκης ως υπουργός Πολιτισμού τότε και υποσχέθηκε να φροντίσει και αυτός, οι τότε αρμόδιοι του δήμου υπέδειξαν το 2ο γυμνάσιο,όμως ο κυρ Χρήστος διαφωνούσε ήθελε όπως έλεγε το μουσείο να γίνει στο λόφο απέναντι απο το θέατρο,κοντά στο σπήλαιο, και στον Άη- Γιώργη… <Αν και είμαι αγράμματος, έχω διαβάσει πολλά βιβλία> τόνιζε,<Άν δεν γίνει το λαογραφικό μουσείο θα λυπηθώ πολύ,γιατί δεν θέλω να χαθεί εκείνη η βελόνα που μπούρλιαζε ο γεωργός τον καπνό θέλω να τη βρεί ο εγγονός του>. Απο το 1953 αρχισε να μαζεύει παλιά αντικείμενα ο Χρήστος Κετσετζής, άν ζούσε σήμερα θα χαιρόταν που βρήκε στέγη η συλλογή του ,ίσως και να λυπόταν που δεν εκπληρώθηκε το όνειρό του να γίνει στο λόφο.Όλα αυτά που αναφέρω είναι απο συνέντευξη που μου παραχώρησε για τον ΑΝΤΈΝΝΑ και το ένθετο του περιοδικού ΤΗΛΕΘΕΑΤΗΣ για τη Μακεδονία το 1992.

Η συλλογή του ανθρώπου αυτού με την αγάπη και το απίστευτο μεράκι,ήταν η απαρχή για να γίνει το Λαογραφικό μουσείο, φυσικά έγιναν στην πορεία και άλλες δωρεές απο αλλους ανθρώπους που διαθέτουν πάθος και μεράκι,δούλεψαν άνθρωποι για να καθαριστούν και να τοποθετηθούν αυτά τα αντικείμενα στις προθήκες,και δεν τους αναφέρω γιατί κάποιους θα αδικήσω. Τον μόνο που θάθελα να αναφέρω είναι ο Βασίλης ο Μακρίδης,η ψυχή του σπηλαίου του Κιλκίς,ο οποίος μέχρι σήμερα έκανε τις ξεναγήσεις στο λαογραφικό, παράλληλα με τις ξεναγήσεις στο σπήλαιο,με τις ανασκαφές,σαν τον άνθρωπο λάστιχο,που τα καταφέρνει όλα.

Λαογραφικό μουσείο Κιλκίς το ζωντανό παρελθόν της πόλης

Αρωμα απο ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν,που αφηγείται την ιστορία και την ζωή των προγόνων μας,με τρόπο γλαφυρό,το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά. Και δέν πίστευα το μεγάλο ενδιαφέρον που δείχνουν,και πόσο πολλές ερωτήσεις κάνουν για όλα όσα βλέπουν.Είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω ,πρόσφατα στις ξεναγήσεις που έκανα απο τη στιγμή που ο δήμος μου ανέθεσε αυτό το κομμάτι.

Αξίζει λοιπόν τον κόπο οι Κιλκισιώτες να επισκεφθούν το λαογραφικό μουσείο της πόλης, για να θυμηθούν τον παλιό τρόπο ζωής, όταν όλα ήταν πιο απλά, και η ζωή κυλούσε δύσκολα μεν αλλά χωρίς το σημερινό άγχος.

Στις αίθουσες του μουσείου μπορεί κανείς να δεί αντικείμενα της καθημερινότητας,βιβλία και περιοδικά παλιάς εποχής,νομίσματα,μουσικά όργανα,κειμήλια εθνικών αγώνων, υλικά και αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν οι παλιοί επαγγελματίες,και άλλα πολλά που χαρακτηρίζουν ένα τρόπο ζωής που χάθηκε αλλά έχει να μας διδάξει πολλά.

Ιδιαίτερα αξίζει να σημειώσουμε τον εκπαιδευτικό ρόλο του μουσείου,μέσα απο δράσεις και ειδικά προγράμματα,οι εκπαιδευτικοί έχουν την δυνατότητα να διδάξουν τα παιδιά με τρόπο ζωντανό και ενδιαφέροντα.

Την άνοιξη ,στην αυλή του μουσείου μπορούν να γίνουν διαδραστικά παιγχνίδια,θεατρικά,και πολλά άλλα που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον των παιδιών,και θα τους ανοίξουν την όρεξη για περισσότερα.

Περιμένουμε λοιπόν τις επισκέψεις του κόσμου, και των σχολείων, ώστε να ξαναζωντανέψει,και να γίνει καλύτερο με τη συμβολή όλων μας.

Ενημερώνουμε ότι θα ακολουθήσει δελτίο τύπου απο το δήμο Κιλκίς όπου θα ενημερώνει για τις ημέρες και ώρες λειτουργίας του μουσείου, καθώς και τα στοιχεία επικοινωνίας.