Του Πάμπλο Ιγκλέσιας

Το διεφθαρμένο και στρατιωτικοποιημένο καθεστώς των μέσων ενημέρωσης υπέρ του Μεγάλου Συνασπισμού μάς χτύπησε χωρίς ανάπαυλα από τη στιγμή που εισβάλαμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αυτές τις τελευταίες ημέρες, η οργή τους έφθασε σε ακραία απόγνωση, με κεντρικά σχόλια στις εφημερίδες τους που θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον των ιστορικών του μέλλοντος

Τους κόστισε, όμως τα κατάφεραν. Η συμφωνία ανάμεσα στο Λαϊκό Κόμμα, τους «Πολίτες» και το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα διατηρήσει τον Ραχόι στην κυβέρνηση τον χρόνο που θα τουςείναι απαραίτητο. Οι ολιγάρχες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Ή ίσως όχι και τόσο.

Το διεφθαρμένο και στρατιωτικοποιημένο καθεστώς των μέσων ενημέρωσης υπέρ του Μεγάλου Συνασπισμού μάς χτύπησε χωρίς ανάπαυλα από τη στιγμή που εισβάλαμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αυτές τις τελευταίες ημέρες, η οργή τους έφθασε σε ακραία απόγνωση, με κεντρικά σχόλια στις εφημερίδες τους που θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον των ιστορικών του μέλλοντος. Οι συμβουλές που έδιναν τα κεντρικά σχόλια της «El Pais» και της «El Mundo» δεν ανταγωνίζονταν τόσο την υπεράσπιση του Ραχόι, που ήταν αυτός που μας επιτέθηκε με μεγαλύτερη βιαιότητα. Κατέληξαν να δημιουργήσουν έναν νέο συμβολισμό ανάμεσα στις μεγάλες εφημερίδες. Μια φοιτητική διαμαρτυρία εναντίον των πατέρων της πατρίδας είναι βίαιη, φασιστική και σαν την ΕΤΑ και προφανώς ενθαρρύνθηκε από το Podemos. Και για να μην έχει κανείς αμφιβολία αυτοί οι άραβες του Κέντρο Κράτησης Μεταναστών του Αλούτσε στην περιφέρεια της Μαδρίτης [που ξεσηκώθηκαν εναντίον της κράτησης] είχαν όλοι ποινικό μητρώο από την «αστυνομία» και θα πρέπει να φωνάζουμε «Ζήτω το υπουργείο Εσωτερικών».

Αυτές τις ημέρες ξεσκεπάστηκε όλος ο κόσμος και πέρα από το να αποδείξουν τη δύναμή τους απέδειξαν ότι έχασαν την ηγεμονία. Ακόμη και ο αγαπητός μου Τορεμπάνκα, που είναι σήμερα διευθυντής σχολίων της «El Pais» και συνάδελφος επαγγελματίας, έχασε το βρετανικό φλέγμα του και απαίτησε να καταδικάσω τη διαμαρτυρία. Πάντα καταδίκασα την τρομοκρατία, όπως και την κρατική. Ο Χορδί Έβολε είναι από τους λίγους μεγάλους δημιουργούς γνώμης που αντιστέκεται στον εθισμό αυτού του καθεστώτος και δεν διστάζει να υποστηρίζει χωρίς έλεος στο Twitter ότι το πρόγραμμά του για την ευθανασία δεν έχει τίποτα το κοινό με αυτά που συμβαίνουν στο Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Δεν είναι εύκολο να σηκώσεις το κεφάλι σου στους καιρούς που ζούμε. Κάποια μέρα θα μπορέσουμε να διηγηθούμε αυτά που μας παραμυθιάζουν ορισμένοι φίλοι δημοσιογράφοι που εργάζονται όπου εργάζονται. Εάν το εξιστορούσαν σήμερα, σίγουρα θα έχαναν τη δουλειά τους. Έχετε αμφιβολία; Ρωτήστε τον Νάτσο Εσκολάρ ή τον Φερνάντο Μπερλίν ποιο είναι το κόστος για να μιλήσεις για τη ζωή του Θεμπριάν στον Παναμά [του ιδιοκτήτη της «El Pais»].

Χωρίς αμφιβολία η νέα τάξη που βασιλεύει στη Μαδρίτη άφησε πίσω της τους πιο ζωντανούς και πιο δυνατούς σπαρτακιστές από ποτέ. Ποιος θα μας έλεγε πριν από χρόνια ότι θα πικραίναμε τα γηρατειά των πατέρων που δημιούργησαν τον συλλογικό διανοούμενο της Μεταπολίτευσης; Ο Εβαρίστο Πάραμος σε έναν από τους αξέχαστους στοίχους του έγραφε: «Πώς χαίρονται αυτοί οι γέροι μέχρι να τους ξαποστείλει πια κάποιος». Συγχωρέστε την εύκολη πεζογραφία (μπράβο σε σένα, Ινίχο Λομάνα), αλλά νομίζω ότι δεν την χαίρονται πια.

Το βασικό κλειδί για να καταλάβουμε τι συμβαίνει το έδειξε ο Αλμπέρτο Γκαρθόν: υπάρχει η νοσταλγία μιας Αριστεράς της τάξης, υπάκουης, που να φοβάται τον Θεό, το καθεστώς και τον λαό της και που να μπορεί να περνάει από την τρύπα της βελόνας στα εύκολα πράγματα. Μια Αριστερά που να καταδικάζει τους φοιτητές του Αυτόνομου Πανεπιστημίου, που δεν πιστεύει στις καταγγελίες για κακομεταχείριση των νέων που εξεγέρθηκαν στο Κέντρο Κράτησης Μεταναστών του Αλούτσε (στο κάτω – κάτω αφού είχαν «ποινικό μητρώο»), που δεν θα αμφισβητεί το Σύμφωνο Σταθερότητας ούτε το εκλογικό σύστημα, μια Αριστερά που θα έχει μια εξαρτημένη θέση όπως ακριβώς πρέπει.

Τις τελευταίες εβδομάδες δεν σταμάτησαν να ψάχνουν ή να εφευρίσκουν μια τέτοια Αριστερά. Μερικοί από αυτούς που ρωτήθηκαν, για να εμφανιστούν ως μετριοπαθείς, αισθάνονται βλακωδώς άνετα με την ετικέτα αυτή και μέχρι χθες υπέγραφαν μανιφέστα υπέρ των διαγώνιων κυβερνήσεων του τύπου του Γατόπαρδου (να κυβερνά το Σοσιαλιστικό Κόμμα με τους «Πολίτες» και εμείς να τους λέγαμε «ναι»).

Άλλοι, περισσότεροι διαυγείς, έφθασαν να υποστηρίζουν την ωμή αλήθεια, πως μας αξίζει να είμαστε η εναλλακτική λύση και να τους έχουμε απέναντι, μεταξύ των άλλων γιατί οι ακτιβιστές και τα μέλη μας μας θέλουν απέναντι, όχι σαν αναγκαίους συνεργάτες λύσεων τύπου Γατόπαρδου.

Το βασικό αυτής της νέας μεταπολίτευσης που ζούμε είναι ακριβώς ότι υπάρχει ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, ετερογενές και πολυεθνικό, με περισσότερους από 5 εκατομμύρια ψήφους στην πλάτη του, που δεν περνά από την τρύπα της βελόνας και εκτός αυτού έχει το θράσος να μην μπει στα κουτάκια των θεσμών όπως θέλουν αυτοί.

Είμαι περίεργος να ακούσω τα επίθετα που θα μας αφιερώσουν την επόμενη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια της αναμενόμενης συνεδρίασης της Βουλής για την ψήφιση του νέου πρωθυπουργού. Τελευταία είμαστε ο αγαπημένος στόχος των παρεμβάσεων από τα τρία κόμματα της τάξης. Εν τέλει δεν είμαστε η αντιπολίτευση γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί αυτοί μας το θέτουν καθημερινά. Εναντίον ποιων μίλησε σήμερα η Έλενα Βαλενθιάνο; Ποιους θέλουν να πετάξουν έξω από κάθε κυβέρνηση τα άτομα του Βιγιαθίς, που μοιάζουν με την ομάδα στο Κουρδιστό Πορτοκάλι; Ποιος είναι «εκτός συστήματος»; Είμαστε η αντιπολίτευση, γιατί σε αυτό μας οδήγησαν και το αναλαμβάνουμε με περηφάνια. Σας εγγυώμαι ότι εμείς προτιμάμε να κυβερνήσουμε και προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό. Να είστε σίγουροι ότι αργά ή γρήγορα αυτό θα γίνει.