Της  Μαργαρίτας Κουλεντιανού

Περισσότερα από 70 άτομα συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη, κατηγορούμενα επειδή κατέλαβαν τρία εγκαταλειμμένα κτίρια στη Θεσσαλονίκη και τα μετέτρεψαν σε στέγη για τους πρόσφυγες.

Οι αρχές εκκένωσαν τα κτίρια, δηλαδή έδιωξαν βίαια αυτούς που είχαν βρει, έστω προσωρινά, στέγη και τροφή, μάζεψαν (και πέταξαν;) τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης και απέδωσαν τα άδεια κτίρια εκεί όπου ανήκουν: στην εγκατάλειψη και τη φθορά.

Κάλλιο να μουχλιάσει, να σαπίσει και να πέσει ένα κτίριο, παρά να κατοικηθεί από τους μη ιδιοκτήτες του.

Αυτή η λογική «δικό μου είναι ό,τι θέλω το κάνω» είναι αρκετά παράλογη, ακόμα και όταν πρόκειται για ιδιωτικές ιδιοκτησίες.

Δεν είναι λογικό (και πολύ περισσότερο δεν είναι ηθικό) κάποιος να αρνείται να διαθέσει τον ιδιόκτητο χώρο του για φιλοξενία, όταν τον έχει εγκαταλείψει και τον αφήνει να ρημάξει, δεν τον χρησιμοποιεί από καιρό και η μόνη του σχέση με τον χώρο είναι τα έγγραφα που τον νομιμοποιούν ως ιδιοκτήτη.

Η κατάληψη ενός τέτοιου χώρου από ανθρώπους που χρειάζονται μια στέγη, στο κάτω κάτω, δεν αμφισβητεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς.

Οι καταληψίες δεν θέλουν να γίνουν ιδιοκτήτες, θέλουν απλώς να αξιοποιήσουν ένα παρατημένο κτίριο, να το ζωντανέψουν ξανά αντί να το αφήσουν να πεθαίνει.

Ομως η ιδιοκτησία είναι τόσο υπερτιμημένη στις δυτικές κοινωνίες.

Θεωρείται αγαθό (που μάλιστα προστατεύεται από το Σύνταγμα), δηλαδή δικαίωμα που μπορεί ακόμα και να ερμηνεύεται ως σημαντικότερο από την υγεία, την ασφάλεια, τη ζωή του άλλου.

Ας δεχτούμε, λοιπόν, ότι κατανοούμε γιατί ο ιδιώτης θέλει να διώξει τυχόν καταληψίες από την ιδιοκτησία του.

Εστω και παρατημένη ή εξαθλιωμένη, η ιδιοκτησία είναι ιερή.

Τι κι αν συχνά οι καταληψίες περιποιούνται και κυριολεκτικά αναστηλώνουν τα ερειπωμένα σπίτια που οι ιδιοκτήτες έχουν αφήσει στη μοίρα τους;

Η αγία ιδιοκτησία προσβάλλεται όταν την πατούν ξένα πόδια, τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο της Δικαιοσύνης και η Δικαιοσύνη, ως γνωστόν, είναι τυφλή.

Αν όμως ένας ιδιώτης μπορεί να λέει «δικό μου είναι ό,τι θέλω το κάνω», το Δημόσιο δεν μπορεί να το λέει. Η περιουσία του Δημοσίου ανήκει σε όλους.

Τα εγκαταλειμμένα δημόσια κτίρια είναι σωστό να καταλαμβάνονται από εκείνους που έχουν τη θέληση και το μεράκι να τα ξανακάνουν λειτουργικά και να προσφέρουν σ’ αυτά κοινωνικό έργο.

Το -υποχρεωμένο να φροντίζει και τους πρόσφυγες- Δημόσιο δεν μπορεί να διώκει ποινικά εκείνους που αναλαμβάνουν δουλειές που κανονικά έπρεπε να κάνει αυτό το ίδιο.

Τα δημόσια κτίρια είναι σωστό να αξιοποιούνται και οι καταληψίες που αξιοποίησαν εγκαταλειμμένα δημόσια κτίρια για να δημιουργήσουν ανθρώπινες συνθήκες ζωής για μερικούς πρόσφυγες θα έπρεπε να επαινούνται και όχι να διώκονται.

Αντιλαμβανόμαστε όλοι, φυσικά, ότι οι υποχρεώσεις που έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος είναι μεγάλες και δυσβάστακτες, κυρίως γιατί λεφτά δεν υπάρχουν.

Δεν θα έπρεπε, αφού έτσι έχουν τα πράγματα, να αντιμετωπίζονται θετικά οι προσπάθειες μερικών πολιτών να αναλάβουν ένα μέρος από τις υποχρεώσεις αυτές;

Γιατί και με ποια λογική είναι προτιμότερο να ρημάζουν τα κτίρια και να υπάρχουν στους δρόμους άστεγοι, ενώ πολίτες με ευαισθησία δέχονται και αναλαμβάνουν ως υποχρέωση να συντηρήσουν τα κτίρια και να περιθάλψουν τους άστεγους;

Ακουγα με προσοχή τις τελευταίες μέρες την αντιπολίτευση που μιλούσε για τους καταληψίες της Θεσσαλονίκης σαν να ήταν μιάσματα.

Εκρυβε την κοινωνική προσφορά των ανθρώπων εκείνων που ως ενεργοί πολίτες ανέλαβαν εθελοντικά να συνδράμουν την πολιτεία στο έργο της, διατράνωνε τη διάσταση παρανομίας της κατάληψης ενός κτιρίου και μιλούσε ρητά ή υπονοούμενα για «εγκληματικές ενέργειες».

Εξαπατούσε, δηλαδή, το κοινό, τρομοκρατώντας το, γιατί, όπως έγραφε ο Τσόμσκι, «στη μορφή της δημοκρατίας μας, αν το κοινό ξεφύγει από την κατάσταση παθητικότητας, πρέπει να εξαπατηθεί».

Η κυβέρνηση, όμως, γιατί έστειλε τα ΜΑΤ στις καταλήψεις;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ