Του Θανάση Καρτερού

Το γέλιο είναι βέβαια υγεία. Αλλά γιατί παίρνουν όλοι ελαφρά τον νέο ισχυρισμό του αρχηγού της Ν.Δ.; Νομίζω ότι καλό είναι να επαναλάβουμε στους αριστερούς την ίδια ερώτηση: Γιατί γελάτε, συντρόφισσες και σύντροφοι;

Ο Άδωνις μεταρρυθμιστής, ο Βορίδης δημοκράτης, η Ντόρα στοργική αδελφή, ο Αθανασίου πυλώνας της Δικαιοσύνης, ο Δένδιας άγγελος της τάξης, ο Αυγενάκης αδιάφθορος, ο Μητσοτάκης σωτήρας. Και δεν γέλασε κανείς. Γιατί λοιπόν ξενίζει μέχρι γέλιου ο Κυριάκος στα κάτεργα της χούντας, έστω και ως βρέφος;

Ορίστε, το ακούσαμε κι αυτό προχθές στη Βουλή: Έξι μηνών μωρό ήταν πολιτικός κρατούμενος ο Μητσοτάκης. Ο ίδιος το είπε. Κι αφού το είπε έτσι εμφατικά, «κυριάκικα», με χαροποιό ικανοποίηση και με τον δείκτη προτεταμένο προς τον εαυτό του, άρχισε να ρωτάει φωναχτά και απορημένος: Γιατί γελάτε, κύριοι; Και απάντηση δεν πήρε, παρά μόνο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που τον κατέστησαν πρωταγωνιστή σε έναν διαγωνισμό πλάκας και σαρκασμού. Για να μεταδοθεί το γέλιο από τη Βουλή στο πανελλήνιο.

Το γέλιο είναι βέβαια υγεία. Αλλά γιατί παίρνουν όλοι ελαφρά τον νέο ισχυρισμό του αρχηγού της Ν.Δ.; Νομίζω ότι καλό είναι να επαναλάβουμε στους αριστερούς την ίδια ερώτηση: Γιατί γελάτε, συντρόφισσες και σύντροφοι; Ο Άδωνις μεταρρυθμιστής, ο Βορίδης δημοκράτης, η Ντόρα στοργική αδελφή, ο Αθανασίου πυλώνας της Δικαιοσύνης, ο Δένδιας άγγελος της τάξης, ο Αυγενάκης αδιάφθορος, ο Μητσοτάκης σωτήρας. Και δεν γέλασε κανείς. Γιατί λοιπόν ξενίζει μέχρι γέλιου ο Κυριάκος στα κάτεργα της χούντας, έστω και ως βρέφος;

Το θέμα είναι σοβαρό. Κι αντί για γέλια, θα ήταν πολιτικά ορθό να μαζευτούν μερικοί αριστεροί, με καμιά πεντακοσαριά χρόνια φυλακές και εξορίες, και να πάνε στον Κυριάκο. Βρε χρυσέ μας, μπερδεύεις τον κόσμο. Μια ζωή η Αριστερά έβγαζε βασανισμένους και η παράταξή σου βασανιστές. Δυο ζωές στην Αριστερά περίσσευαν οι φυλακισμένοι και στην παράταξή σου οι δεσμοφύλακες. Τρεις ζωές εμείς ήμασταν κυνηγημένοι και η παράταξή σου εκπαίδευε κυνηγούς. Άμα εμφανίζεσαι τώρα εσύ συμμέτοχος στη βάσκανο αριστερή μοίρα, πού πάμε;

«Δεν υπήρξαν δεξιοί πολιτικοί κρατούμενοι στη χούντα;» μπορεί να ρωτήσει ο ανήσυχος. Μωρέ, υπήρξαν κάποιοι, λίγοι και καλοί. Αλλά όχι ο αρχηγός που ακούει Αριστερά και βγάζει φλύκταινες. Για όνομα! Όχι ο τα πάντα πληρών για ακροδεξιούς και πρώην χουντικούς. Διότι, αν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται; Πώς είναι δυνατό να μπλέκει μια παράταξη, που έκανε χρόνια, με τη βοήθεια του Μπαλτάκου, να εξυγιάνει ο Σαμαράς, με πολιτικούς κρατούμενους, εξορίες και άλλα παρόμοια που δεν συνάδουν ούτε με τα παλιά, ούτε με τα σημερινά της;

Κι αν δεις το πράγμα μαζί με τα πεζοδρομιακά της Ν.Δ., που έγινε τώρα τελευταία κόμμα διαμαρτυρίας, τι μένει; Να τον αποκαλούμε και σύντροφο Κυριάκο; Σώσον, Κύριε…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ