Του Τάσου Παππά

Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στη σύνοδο των 28 στις Βρυξέλλες εξέφρασε το παράπονό του γιατί η στάση των εταίρων απέναντι στη Βρετανία είναι πολύ διαφορετική από τη στάση που είχαν στο ελληνικό πρόβλημα το περσινό καλοκαίρι:

«Οταν η Ελλάδα ζήτησε ευελιξία και έντιμη συμφωνία, η απάντηση ήταν “εφαρμογή, εφαρμογή, εφαρμογή”, ενώ στην περίπτωση της Βρετανίας δόθηκε εξαίρεση από το κοινοτικό κεκτημένο».

Εχει δίκιο. Πράγματι, η χώρα πιέστηκε, απειλήθηκε, εκβιάστηκε, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να πάει σε capital controls, δεν της δόθηκε περιθώριο ούτε μιας εβδομάδας προκειμένου να οργανώσει το δημοψήφισμα και στο τέλος αναγκάστηκε να υποκύψει στο πραξικόπημα.

Ηταν μια χυδαία και αποικιοκρατικής λογικής στρατηγική από την πλευρά των δανειστών που έφερε αποτέλεσμα: ένα σκληρό πρόγραμμα-μνημόνιο.

Τέτοια πράγματα δεν έχουμε με τη Βρετανία· όλα εδώ γίνονται με «το σεις και το σας», υπάρχει κατανόηση και θα έχει τον χρόνο η νέα κυβέρνηση να χειριστεί, χωρίς σπασμωδικές κινήσεις και βιασύνες, το ζήτημα.

Απορώ, όμως, γιατί εκπλήσσεται ο κ. Τσίπρας. Εχουν το ίδιο μέγεθος (πληθυσμιακά) και το ίδιο εκτόπισμα (οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, διπλωματικό, γεωπολιτικό) η Ελλάδα με τη Βρετανία;

Νομίζει ο κ. Τσίπρας ότι συμμετέχουμε σε μια συλλογικότητα όπου κυριαρχούν η ισότητα, η αδελφοσύνη και η άνευ ανταλλαγμάτων αλληλεγγύη;

Πιστεύει ότι αν έχεις δίκιο οι συνομιλητές σου θα το αναγνωρίσουν και θα βάλουν στην άκρη τα στενά συμφέροντα τους;

Τέτοιες αυταπάτες μετά την οδυνηρή συνθηκολόγηση του Ιουλίου του 2015 δεν δικαιολογούνται.

Επαθε και οφείλει να έχει μάθει. Αλλωστε, πριν από ένα μήνα ο επικεφαλής της Κομισιόν κατέστησε σαφές ότι η Ευρώπη είναι (ήδη) μια ένωση με μπόλικες ταχύτητες.

Ρωτήθηκε γιατί οι θεσμοί δεν επιβάλλουν κυρώσεις στη Γαλλία, αφού έχει παραβιάσει το Σύμφωνο Σταθερότητας στο θέμα του ελλείμματος.

Η απάντηση του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ήταν αποστομωτική: «Μα, επειδή είναι η Γαλλία».

Το ίδιο επιεικείς είναι οι θεσμοί και με την Ιταλία στο θέμα του ελλείμματος και του χρέους.

«Μα, είναι η Ιταλία», θα απαντούσε ο Λουξεμβούργιος πολιτικός σε ανάλογο ερώτημα. Από αρχαιοτάτων χρόνων έτσι συμβαίνει.

Το έχει περιγράψει ο μέγας Θουκυδίδης: «Οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και το αποδέχονται» (Θουκυδίδη Ιστορία σελ. 779, εκδόσεις Πόλις).

Αυτή η κατάσταση μπορεί να σπάσει υπό ορισμένες προϋποθέσεις.

Για να έχουμε μια θετική εξέλιξη καταπώς την περιγράφει το επαναστατικό σύνθημα «η δύναμη των αδυνάτων είναι ότι μπορούν να πείσουν για την αδυναμία των δυνατών», απαιτούνται υπομονή, επιμονή, εναλλακτικό σχέδιο και κυρίως συμμαχίες.

Το τι γίνεται όταν ένας Δαβίδ τα βάζει με 27 Γολιάθ το ξέρουμε. Το ξέρει και ο Αλ. Τσίπρας.

Πολλοί Δαβίδ όμως μαζί απέναντι σε Γολιάθ που δεν είναι ενωμένοι μπορεί να πετύχουν αυτό που φαντάζει αδύνατο.

Ανάγωγα

«Παραιτήσου, καλέ μου άνθρωπε» είπε ο ηττημένος Ντέιβιντ Κάμερον στον επικεφαλής των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν, προσθέτοντας τη φωνή του στις κραυγές των μπλερικών. Τι φοβούνται οι οπαδοί του θλιβερού Τόνι Μπλερ (Θάτσερ με παντελόνια, τον είχε αποκαλέσει ο Ερικ Χόμπσμπαουμ); Να πάει ο Κόρμπιν πάλι στη βάση του κόμματος και να ξανακερδίσει. Αυτό δεν θα τ’ αντέξουν. Δεν θα διστάσουν να φτάσουν μέχρι τη διάσπαση…

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ