Του Περικλή Κοροβέση

Τιμές αρχηγού κράτους. Καλό ακούγεται. Αλλά για ποιον; Για τους κοινούς θνητούς είναι μια αφάνταστη ταλαιπωρία. Η πόλις στρατοκρατείται, θυμίζει λίγο πραξικόπημα, η συγκοινωνία κόβεται και οι άνθρωποι που δουλεύουν στην «απαγορευμένη ζώνη», δηλαδή από ’κει που θα περάσει ο αρχηγός του κράτους, πρέπει να πεζοπορήσουν.

Και παλιότερα, αν κάποιοι άνθρωποι δεν είχαν την επιτρεπτή φάτσα και ένδυση και επιπλέον είχαν και τον άσχημο φάκελο, είχαν δωρεάν φιλοξενία στα κρατητήρια, μέρος των τιμών προς τον αρχηγό κράτους.

Θα μου πείτε, καλό δεν είναι να συναντιούνται οι αρχηγοί κρατών; Δεν είναι προτιμότερο από το να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους;

Αν και η Συνθήκη της Βεστφαλίας, που ισχύει ακόμα και σήμερα, απαγορεύει τον πόλεμο ενός κυρίαρχου κράτους εναντίον ενός άλλου κυρίαρχου κράτους, έχει την ίδια αξία με την Ευρώπη των λαών, όπως την είχαν οραματιστεί οι ιδρυτές της. Σήμερα, όπως τη ζούμε, είναι Ευρώπη εναντίον των λαών της. Το ίδιο και η Συνθήκη της Βεστφαλίας δεν εμπόδισε κανέναν πόλεμο.

Τελικά τι σημαίνει ένας αρχηγός κράτους που πρέπει να του αποτίσουμε τόσο ξεχωριστές τιμές; Ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Φράνκο, ο Σαλαζάρ, για να σταθούμε μόνο στους πιο διάσημους φασίστες της Ευρώπης, δεν ήταν αρχηγοί κρατών;

(Στον Μεσοπόλεμο σχεδόν όλη η Ευρώπη ήταν φασιστική, όπως δεν αποκλείεται να είναι και το μέλλον της. Αυστρία, Γαλλία κάτι λένε για αυτό.)

Αν υποθέσουμε πως ο δικτάτορας-φασίστας Ιωάννης Μεταξάς είχε προσχωρήσει στον φυσιολογικό του χώρο, δηλαδή στον Αξονα, τότε πιθανότατα θα είχαν έρθει στην Ελλάδα ως αρχηγοί κρατών αυτοί οι κύριοι και τότε, που ήταν άλλες οι συνθήκες, θα ήταν υποχρεωτική η παρουσία μας στην υποδοχή, για να χειροκροτούμε και να κουνάμε το σημαιάκι του φιλοξενούμενου αρχηγού, μαζί φυσικά με την περήφανη γαλανόλευκη εθνική σημαία μας.

Αυτό δεν θα ήταν ξεφτίλα και ταπείνωση; Μήπως οι τιμές αρχηγού κράτους μπορούν να νομιμοποιούν ένα αυριανό ολοκαύτωμα; Και αν υποθέσουμε πως όλοι αυτοί οι αρχηγοί κράτους ήταν ζωντανοί και κρύβονταν σε κάποια γωνιά της Γης, θα υπήρχε διεθνές ένταλμα σύλληψης. Εκτός κι αν τους είχαν βρει οι Εβραίοι, α λα Αϊχμαν.

Για τον άνθρωπο που σκέφτεται, οι τιμές αρχηγού κράτους μπορεί να είναι και μια βρόμικη δουλειά. Και στην καλύτερη περίπτωση ένα θέαμα. Αν έχει γίνει κάτι ουσιαστικό μεταξύ των δύο χωρών, αυτό οφείλεται στις διαπραγματεύσεις και ενίοτε στη μυστική διπλωματία.

Οι αρχηγοί επικυρώνουν αυτό που έχει προηγηθεί και πιθανότατα να ξέρουν μέσες-άκρες από αυτά που υπέγραψαν. Αυτά τα ξέρουν οι τεχνοκράτες.

Αυτό που είναι σίγουρο πως κάνουν είναι να τρώνε εδέσματα κάποιου διάσημου σεφ, να πίνουν εκλεκτά κρασιά, να φωτογραφίζονται και να λένε στερεότυπα και ανούσια πράγματα για το συμφέρον και την ιστορία των δύο λαών. Πρόκειται καθαρά για μια κρατική-κοσμική πράξη.

Το επίσημο όνομα της επικρατούσας θρησκείας στην Ελλάδα λέγεται «Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού». Αντί για το σωστό όνομα λέμε «ελληνορθόδοξοι», που είναι το παρατσούκλι που μας έχουν δώσει οι Δυτικοί.

Στην ουσία πρόκειται για έναν όρο που συγγενεύει με τον εθνοφυλετισμό, που είναι αίρεση. Για να μην τα πολυλέμε, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας είναι ενωμένη δογματικά με τη Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, όπως και με κάθε άλλη ομόδοξη Εκκλησία του Χριστού.

Με άλλα λόγια μιλάει στο όνομα όλης της Ορθοδοξίας. Από πού κι ώς πού παίρνει το δικαίωμα να υποβιβάσει τα ιερά και τα όσια της Ορθοδοξίας, που είναι άυλα και σε έναν κόσμο υπερβατό, και να τα κάνει αρχηγούς κρατών;

Το Αγιο Φως, η Αγία Βαρβάρα και η Παναγία Σουμελά έχασαν την αγιοσύνη τους και έγιναν αρχηγοί κράτους, στιλ Παπαδόπουλου. Υπάρχουν σοφοί θεολόγοι. Δεν βλέπουν πως εδώ ο εναγκαλισμός με το κράτος είναι μια νέα ειδωλολατρία;

Και αντί να αφήσουμε το θείο να φωλιάσει μέσα μας και να μας οδηγήσει όσο γίνεται στο επέκεινα, έχουμε τον Καμμένο και τους υπόλοιπους αγιογδύτες να κάνουν προεκλογική εκστρατεία με τα θεία.

Είναι ο κ. Καμμένος χριστιανός; Ας κάνει ένα τάμα στην Παναγία Σουμελά, που την έφερε στο προαύλιο του γραφείου του. Το Πεντάγωνο να κάνει περικοπές στις σπατάλες του και να δώσει τα χρήματα στην αναστύλωση όλων των μοναστηριών και εκκλησιών που μαράζουν.

Και εδώ θα μπορούσε να γίνει μια επένδυση. Το ελληνικό Πάσχα και η Εβδομάδα του Πάθους θα μπορούσαν να είναι το μεγαλύτερο φεστιβάλ βυζαντινής μουσικής στον κόσμο. Τώρα και οι παπάδες διαβάζουν θεατρικά τα ευαγγέλια και οι ψάλτες δεν είναι φάλτσοι και πιθανότατα να έχουν κάνει δύσκολες μουσικές σπουδές.

Και γιατί όχι βυζαντινές χορωδίες στα φεστιβάλ μας; Και ένα τελευταίο. Καιρός δεν είναι να μεταφραστεί κανένα ιερό κείμενο, να γίνει προσιτό στον κόσμο, έστω και πειραματικά;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ