Του Γιώργου Σταματόπουλου

Είναι πρωτοφανής η επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι ηγεσίες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον των ίδιων των λαών τους.

Ανελέητες, αδίστακτες, σαδιστικές, δεν ορρωδούν προ ουδενός· λες και οι ηγέτες (και όλο το σκυλολόι τους) δεν έχουν πια συναισθήματα, δεν συμπονούν, δεν ταράσσονται. Τόση απανθρωπιά είναι σπάνια στην Ιστορία, ακόμη και στους πιο αιμοδιψείς, τους πιο βάρβαρους τυράννους.

Αλαλες και καταπεριφρονημένες οι κοινωνίες, πώς μπορούν να αναχαιτίσουν την επίθεση των ηγεσιών τους;

Εχουν το θάρρος, το σθένος να αντιδράσουν; Μόνες τους εννοείται, γιατί αν περιμένουν από τα πολιτικά κόμματα, ζήτω που καήκαμε… Μόνο μέλημα (όλων) των κομμάτων είναι η κατάκτηση της εξουσίας και μετά μία από τα ίδια, οπότε καλούνται οι κοινωνίες να εφεύρουν νέες μορφές αντίστασης στον πόλεμο με τις ηγεσίες τους.

Ισχυρότερο όπλο του εργαζόμενου μέσα σε συνθήκες άκρατου φιλελευθερισμού είναι η απεργία. Απεργία, ναι, να ’χει όμως στόχο. Εθνικό στόχο και όχι απλώς συντεχνιακό (προσωπικό).

Οχι σαν κι αυτές που κηρύσσουν τα αστεία ελληνικά συνδικάτα και προκαλούν τον γέλωτα -καθότι θνησιγενείς- στους ίδιους τους εργαζόμενους και στις παρέες περί τις ηγεσίες. Μια τέτοια απεργία (με συγκεκριμένες απαιτήσεις) οφείλει να προετοιμαστεί κατάλληλα, να οργανωθεί, να είναι αποφασισμένοι όσοι συμμετάσχουν (νυν υπέρ πάντων αγών, επικώς πώς).

Καλά θα κάνουμε να δώσουμε περισσότερη προσοχή στα όσα συμβαίνουν στη Γαλλία, που σε λίγες μέρες φιλοξενεί το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Εδώ και μέρες πυρπολείται (και κυριολεκτικά) από τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η προωθούμενη εργασιακή μεταρρύθμιση. Ενταση, συγκρούσεις, ρημαδιό, σχεδόν εξέγερση.

Τι αποφάσισαν οι εξεγερμένοι; Κλείνουν τα αεροδρόμια, τους σιδηροδρόμους, τα μετρό· οι φορτηγατζήδες μπλοκάρουν γέφυρες και διασταυρώσεις στο οδικό (περιφερειακό και εθνικό) δίκτυο της χώρας, τα διυλιστήρια παγώνουν, τα πρατήρια καυσίμων νεκρά. Μια χώρα ακινητοποιημένη, ανενεργή, διότι οι κάτοικοι δεν αντέχουν άλλο τη λιτότητα.

Ενας τέτοιος (εθνικός) σχεδιασμός και συντονισμός δεν μπορεί παρά να προκαλέσει ρωγμές στο αγύριστο κεφάλι των ηγετών, διαφορετικά κινδυνεύουν να πάνε σπίτια τους. Θα πείτε, θα έλθουν άλλοι, πανομοιότυποι. Ναι, αλλά ο κόσμος είναι πλέον πιο σοφός, πιο πονηρός…

Παύει να είναι αφελής, ότι τάχα μου μία κυβέρνηση μπορεί να είναι σοσιαλδημοκρατική ή… αριστερή, ότι νοιάζεται για το βιοτικό του επίπεδο και άλλες ανοησίες. Γνωρίζει καλά πλέον ότι όλοι οι ηγέτες είναι αθύρματα· εκτελούν εντολές των ανθρώπων της αγοράς (των ελίτ) και δεν έχουν καμία επαφή με τις κοινωνίες και τις ανάγκες των μελών αυτών των κοινωνιών.

Μπορεί έτσι να αντιμετωπίσει καλύτερα τις συμμαχίες των ευρωπαϊκών ηγεσιών.

Αυτή η γνώση ίσως μάς ωθήσει να συνειδητοποιήσουμε το ζοφερό μέλλον που ετοιμάζουν ακροδεξιοί εγκέφαλοι σε όλον τον πλανήτη και πιθανώς μάς οπλίζει με κουράγιο· λέμε, ποιος ξέρει αν κάποτε ξυπνήσουμε ή ναρκωθούμε εντελώς.

Εξουσία μία και η αυτή, πάντα, παντού· ναι· κάποτε τουλάχιστον οι Ευρωπαίοι ηγέτες είχαν παιδεία, διάβαζαν, έμπαιναν στο θέατρο, μιλούσαν ωραία την εθνική τους γλώσσα, ενδιαφέρονταν για τις κοινωνικές επιστήμες. Οι σημερινοί ηγέτες μόνο αριθμούς έχουν στα νοϊκά και ψυχικά τους κύτταρα· οργουελιανά γουρούνια που διοικούν με μόνο στόχο να κορεστούν οι γαστέρες των αφεντικών τους.

Κατάντια; Ναι – και για τους ίδιους και για τον λόγο και για όλη την ανθρωπότητα. Οι φτωχοί εντούτοις εξακολουθούν να κλαίν’ τη μοίρα τους…

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ