Του Τάσου Παππά

Καταλαβαίνουν τι λένε οι υποψήφιοι για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας ή έχουν χάσει τελείως τον μπούσουλα; Οι τρεις από τους τέσσερις μετέρχονται όλα τα μέσα, ακόμη και βρόμικα μερικές φορές, για να πλήξουν τους αντιπάλους τους και την ίδια στιγμή διαμαρτύρονται εντόνως και εκφράζουν την οργή τους για τις προσωπικές επιθέσεις που δέχονται.

Ο μόνος που κρατάει ένα επίπεδο σοβαρότητας στην αντιπαράθεση είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Προσπαθεί , ματαίως βεβαίως, να δώσει ιδεολογικό και πολιτικό τόνο στην αναμέτρηση, να θέσει τα ζητήματα της ταυτότητας, του προσανατολισμού και της οργανωτικής ανασυγκρότησης του κόμματος, αλλά συναντά είτε την παχυλή αδιαφορία είτε υπεκφυγές.

Έτσι όπως είναι το κλίμα σήμερα στη συντηρητική παράταξη οι πρωτοβουλίες Μητσοτάκη δύσκολα θα βρουν έδαφος. Ουδείς εκ των υπολοίπων επιθυμεί να εμπλακεί σε μια τέτοιου τύπου συζήτηση. Άλλος γιατί δεν έχει κάτι σημαντικό να πει πέραν από αφόρητες κοινοτοπίες περί ανανέωσης, άλλος γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η διαιώνιση του γκρίζου γραφειοκρατικού μηχανισμού και άλλος γιατί ξέρει πολύ καλά ότι οι απόψεις του είναι συντριπτικά μειοψηφικές και επιχειρεί να ψαρέψει στα θολά νερά με δόλωμα την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του και την τσεκουράτη γλώσσα του, προσόντα που νομίζει πως είναι αρκετά για να αμφισβητήσουν την ηγεμονία Τσίπρα και να επαναφέρουν το κόμμα σε τροχιά εξουσίας.

Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα που ελάχιστες φορές ασχολήθηκε επί της ουσίας με ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα. Ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού της πιστεύει ότι δεν υπάρχει σοβαρός λόγος για θεωρητικές αναζητήσεις και καλύπτεται από το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Η εσωκομματική ζωή είναι υποτυπώδης, τα καθοδηγητικά όργανα διακοσμητικά και τα πάντα περνούν από τους αρχηγούς και τους διορισμένους απ” αυτούς συνεργάτες τους.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει να αντιμετωπίσει ένα ακόμη πρόβλημα. Είναι ειλικρινής. Δηλώνει νεοφιλελεύθερος, ενώ το κόμμα του, αν και εφαρμόζει όποτε του δίνεται η ευκαιρία να κυβερνήσει σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, υποδύεται ότι είναι κάτι άλλο.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ