Του Περικλή Κοροβέση

Τρεις άνθρωποι κατάλληλοι για τα αξιώματά τους, σύμφωνα με την ταπεινή μου γνώμη, ήταν ο Βαρουφάκης, ο Μπαλτάς και η Χριστοδουλοπούλου. Ο πρώτος, οικονομολόγος εγνωσμένου κύρους και με διεθνή αναγνώριση, διέθετε την ίδια επιθετικότητα και αναίδεια με τους Ευρωπαίους ομολόγους του, είχε συμβούλους ένα διεθνές επιτελείο, ανάμεσά τους και ο Γκαλμπρέιθ, και ήταν σε θέση να φέρει εις πέρας οποιαδήποτε τίμια διαπραγμάτευση, όσο δύσκολη και αν ήταν.

Αλλά, όπως διαπιστώθηκε, οι διαπραγματεύσεις τον μόνο σκoπό που είχαν ήταν ο εξευτελισμός της Ελλάδας. Συνάδελφοί του έκαναν κριτική στον Βαρουφάκη, που είχε την πείρα και τη γνώση, γιατί δεν προφύλαξε την ελληνική αντιπροσωπεία από ένα τέτοιο δεινό. Πιθανότατα να το έπραξε, και ίσως αυτό του στοίχισε την εκπαραθύρωσή του. Μια υπόθεση κάνουμε. Θα μάθουμε την αλήθεια όταν ο ίδιος θα θελήσει να μιλήσει έξω από τα δόντια. Αυτό που διαπιστώνει ο καθένας ήταν πως αυτές οι διαπραγματεύσεις ήταν το πρελούδιο για το τρίτο Μνημόνιο.

Ο Αριστείδης Μπαλτάς, πανεπιστημιακός με μεγάλη πείρα στα εκπαιδευτικά ζητήματα και με πλούσιο συγγραφικό έργο, είχε επιπλέον και οράματα για την Παιδεία, πήρε μετάταξη για το υπουργείο Πολιτισμού, που στην ουσία είναι νεκρό ελλείψει πόρων. Τη θέση του πήρε ο πρώην διευθυντής της «Αυγής», Νίκος Φίλης, που αν κρίνουμε από τα δημοσιεύματά του, ουδέποτε ειδικεύτηκε στα θέματα της Παιδείας. Γιατί αυτή η αλλαγή; Μήπως για να μην αλλάξει τίποτα; Ιδωμεν.

Η Τασία Χριστοδουλοπούλου δεν ήταν πολιτικός. Ηταν ακτιβίστρια από τα πολύ νεαρά της χρόνια και μια δικηγόρος πάντα στο πλευρό των κατατρεγμένων. Πέρα από τα άλλα προσόντα της, πάσχιζε για τον ανθρώπινο πόνο. Θα έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να ρίξει λίγο βάλσαμο στις ψυχές των κυνηγημένων που αναγκάστηκαν να αφήσουν τα πάντα πίσω τους και να γίνουν ζητιάνοι στην Ευρώπη, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους. Και έδωσε δείγματα γραφής και πήρε άριστα. Γιατί την άλλαξαν; Μήπως επειδή δέχτηκε πολλές επιθέσεις ως «κυρα-Τασία» που η κυβέρνηση τις φοβήθηκε και έκλεισε ένα μέτωπο;

Και μια και το έφερε η κουβέντα για τους πρόσφυγες. Περίπου 25.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Νταχάου της Μεσογείου στην προσπάθειά τους να βρουν ασφαλές έδαφος στην Ευρώπη και μακριά από τους τόπους σφαγής. Πού είναι η ευαισθησία της Ευρώπης; Τώρα που οι Σύροι δημιούργησαν το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κανονικά δεν θα έπρεπε να ανοίξουν τα σύνορα της δημοκρατικής Ευρώπης; Η Ουγγαρία ύψωσε τείχη και δικαιολογημένα τη χαρακτήρισαν ντροπή της Ευρώπης. Να σημειώσουμε πως ο μέσος Ευρωπαίος καταναλωτής πετάει στα σκουπίδια τα μισά τρόφιμα που αγοράζει.

Αλλά ας γυρίσουμε στα καθ’ ημάς. Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αφομοιώθηκε στο κράτος, τι μένει ως Αριστερά στην κοινωνία; Κατ’ αρχήν το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ και οι διάφορες εξωκοινοβουλευτικές ομάδες με επικεφαλής τη ΛΑ.Ε. Ο αντιεξουσιαστικός χώρος είναι δύσκολο να χαρτογραφηθεί, δεδομένης της πολυδιάσπασης, και όλες οι ομάδες δεν αναγνωρίζονται στον ίδιο χώρο ή στις ίδιες αναφορές.

Το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ από καιρό ήταν παράλυτο και δέχτηκε παθητικά τη μετάλλαξή του σε αρχηγοκεντρικό κόμμα. Και είναι απορίας άξιο πώς εκατοντάδες έμπειρα πολιτικά στελέχη δεν αντέδρασαν σ’ αυτήν τη μοιραία πορεία του εκφυλισμού του κόμματος.

Το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ που έχει απομείνει δεν έχει καμία δυνατότητα ανάπτυξης γιατί είναι στην υπηρεσία του κράτους. Η μόνη δουλειά που μπορεί να κάνει είναι να γίνει ένας εκλογικός μηχανισμός του αρχηγού και η μόνη πολιτική που του έχει μείνει είναι η προπαγάνδα. Αρα αποσύρεται από την Αριστερά.

Οι υπόλοιπες ομάδες μπορούν να συγκροτήσουν έναν νέο φορέα; Αν μαζευτούν αθροιστικά και γίνουν συνιστώσες σε έναν νέο και αγνό ΣΥΡΙΖΑ, το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι. Πρέπει να ξεκινήσουν από το μηδέν σαν άτομα, που δεν χτίζουν το κόμμα νέου τύπου -αυτό σε όλες του τις εκδοχές έφαγε τα ψωμιά του- αλλά μια ομοσπονδία με τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας.

Εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο, δεδομένου ότι τα πιο πολλά στελέχη της Αριστεράς έχουν διαπαιδαγωγηθεί σε κάποια μορφή σταλινισμού και δυσπιστούν στην οριζόντια δημοκρατία χωρίς ιεραρχήσεις με βασικό εγκέφαλο πάντα τη Γενική Συνέλευση. Αλλά σ’ αυτό ίσως βοηθήσει η κρίση του πολιτικού συστήματος που επωάζει Χρυσή Αυγή. Αν δεν συγκροτηθεί η Αριστερά του 21ου αιώνα σε ένα άλλο μοντέλο από αυτά που ξέρουμε, τότε η εναλλακτική λύση θα είναι ο νεοναζισμός.

* Παράφραση από τον τίτλο του βιβλίου του Ρ. Μπαρτ «Ο βαθμός μηδέν της γραφής».

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ