Του Τάσου Παππά

Νέες εκλογές, ξανά κινητικότητα στην περιοχή της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Από τότε που κατέρρευσε το ΠΑΣΟΚ και εισήλθε δυναμικά στη σκηνή ο ΣΥΡΙΖΑ, ο χώρος μεταξύ της Δεξιάς και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, συρρικνωμένος σε δραματικό βαθμό, ψάχνεται για να βρει πολιτική έκφραση που θα του δώσει αξιοπρεπή εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο και υπολογίσιμο εκτόπισμα στην κοινωνία.

Ολες οι προηγούμενες απόπειρες απέτυχαν παταγωδώς για τρεις βασικούς λόγους.

1) Το πολιτικό προσωπικό που ανέλαβε πρωτοβουλίες συνεννόησης μεταξύ των ομάδων, των κινήσεων και των ανέστιων προσωπικοτήτων είχε κακόφημο παρελθόν, αφού ήταν υπεύθυνο για την καταρράκωση των αρχών και των αξιών της παράταξης, για τη χρεοκοπία της χώρας και την επιβολή του καθεστώτος επιτροπείας με τα μνημόνια και, συνεπώς, δεν είχε την καλή έξωθεν μαρτυρία προκειμένου να παίξει τον ρόλο του εμβρυουλκού. Παρά το γεγονός ότι οι προσπάθειες σύμπηξης μετώπου στηρίχτηκαν απλόχερα από τους μηχανισμούς της διαπλοκής, το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό.

2) Στον πολυδιασπασμένο χώρο της Κεντροαριστεράς κυριαρχούν αρχηγίσκοι με προσωπικές στρατηγικές και θηριώδεις φιλοδοξίες. Ουδείς αναγνωρίζει στον άλλο το προβάδισμα και όλοι θεωρούν ότι δικαιούνται να οργανώσουν αυτοί από θέση ισχύος το νέο εγχείρημα κι ας είναι αμελητέα η επιρροή τους στην ελληνική κοινωνία κι ας έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα για όσα διέπραξαν όσο καιρό ήταν στα πράγματα. Μια ισχυρή ηγετική προσωπικότητα με καθαρό πολιτικό μητρώο θα μπορούσε να συσπειρώσει και να εμπνεύσει, μόνο που τέτοια δεν υπάρχει.

3) Ομως το βασικότερο πρόβλημα είναι η μετάλλαξη των προσώπων και των συνιστωσών που αναφέρονται στην Κεντροαριστερά. Το δεύτερο συστατικό του όρου (Αριστερά) έχει υποβαθμιστεί στα όρια της εξαφάνισης για να αναβαθμιστεί το πρώτο (Κέντρο) με εμφανή όμως κλίση προς τα δεξιά. Αυτό που κάποτε εθεωρείτο έγκλημα καθοσιώσεως -η συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο με τη Δεξιά- εξωραΐστηκε και η Αριστερά, που σε άλλες εποχές ήταν ο φυσικός σύμμαχος και συνομιλητής, δαιμονοποιήθηκε και συκοφαντήθηκε. Ο συγχρωτισμός με τη συντηρητική παράταξη, αλλά σε ρόλο κομπάρσου, προκάλεσε μαζικά κύματα απογοήτευσης και αποστράτευσης. Η ιδεολογική μετατόπιση -ανάλογα φαινόμενα πλήρους παράδοσης στον προαιώνιο αντίπαλο έχουμε παντού στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία- αμφισβητείται μόνο από μειοψηφικές ομάδες στο εσωτερικό των κομμάτων, που για την ώρα δεν δείχνουν ικανές να ανατρέψουν την κατάσταση.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με δεδομένη την άρνηση όλων των πλευρών να πράξουν το αυτονόητο, δηλαδή να αυτοδιαλυθούν και να ξεκινήσουν από μηδενική βάση σε όλα τα πεδία (πρόσωπα, ιδεολογία, στρατηγική, πολιτικές συμμαχίες), κάθε νέα προσπάθεια θα κινείται στα ρηχά. Στα πολύ ρηχά.

Ανάγωγα

Αρχισαν να σκάνε μύτη οι πρώτες δημοσκοπήσεις. Με ρέγουλα, παιδιά. Θυμηθείτε το φιάσκο που πάθατε στις εκλογές του Γενάρη, τότε που δίνατε εκτίμηση ότι γίνεται μάχη στήθος με στήθος ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ., και -ακόμη χειρότερο- την πανωλεθρία στο δημοψήφισμα όπου μας βεβαιώνατε πως το «ναι» ήταν μόνο μισό βήμα πίσω από το «όχι».

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ