Του Τάσου Παππά

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβεις ότι η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τη Γερμανία και όχι με τους θεσμούς. Σιγά την ανακάλυψη. Πράγματι.

Αυτό έγινε φανερό από την πρώτη στιγμή και αποδείχτηκε λανθασμένη η προσέγγιση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά ότι η Γερμανία είναι ένας από τους συνομιλητές και όχι ο κεντρικός συνομιλητής. Στην ευρωζώνη σήμερα (όπως και χτες άλλωστε) εφαρμόζεται αυτό που επιθυμεί η Γερμανία.

Η συμμετοχή της Γαλλίας είναι διακοσμητική, οι πρωτοβουλίες Γιούνκερ δεν μπορούν να πάνε πέρα από τα όρια που έχει χαράξει το Βερολίνο, ενώ οι υπόλοιποι παράγοντες (Τουσκ, Ντάισελμπλουμ, Σουλτς) χορεύουν κατά πώς τους βαράει ο Σόιμπλε. Ακόμη και ο κεντρικός τραπεζίτης Ντράγκι δεν διανοείται να προχωρήσει σε επιλογές που θα θυμώσουν τη Γερμανία.

Αυτή η κατάσταση, από μια άποψη, βοηθάει την ελληνική κυβέρνηση γιατί συνειδητοποιεί, έστω με καθυστέρηση, με ποιους έχει να κάνει και την υποχρεώνει να εγκαταλείψει τις αυταπάτες που είχε καλλιεργήσει (κυρίως στον εαυτό της) ότι μπορεί να ευδοκιμήσει στην παρούσα φάση μια στρατηγική που έχει στόχο τη συγκρότηση συμμαχίας των χωρών του Νότου κόντρα στη γερμανική ηγεμονία. Οι επιθέσεις φιλίας στον Ολάντ και τον Ρέντσι με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να σπάσει το μέτωπο του νεοφιλελευθερισμού δεν απέδωσαν.

Πέρα από κάποια λόγια συμπάθειας και κατανόησης για τη δραματική κατάσταση που βιώνει ο ελληνικός λαός, οι δύο κεντροαριστεροί ηγέτες δεν διαφοροποιήθηκαν επί της ουσίας από τη Γερμανία. Υστερα από πέντε μήνες συζητήσεων, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι την καλύτερη στάση απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση κράτησε η Μέρκελ, διαφωνώντας, όπως συνάγεται από γερμανικά δημοσιεύματα, με τη σκληρή γραμμή Σόιμπλε.

Οχι φυσικά γιατί συμμερίζεται την πολιτική Τσίπρα (δεν έγινε ξαφνικά οπαδός του αριστερού ριζοσπαστισμού), αλλά γιατί δεν θέλει να συνδέσει τ’ όνομά της μ’ ένα ελληνικό ατύχημα, το οποίο πιθανότατα θα προκαλέσει σημαντικές βλάβες στη συνοχή της ευρωζώνης. Η Μέρκελ έχει αρχίσει να δουλεύει εντατικά για την υστεροφημία της.

Οι πληροφορίες που έρχονται από τη Γερμανία λένε ότι η καγκελάριος καλοβλέπει την προοπτική να αναλάβει την κορυφαία θέση στο νέο μοντέλο της ευρωζώνης που επεξεργάζονται από κοινού συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες – μια γεύση για το πώς το φαντάζονται πήραμε από το άρθρο των Γκάμπριελ – Μακρόν σε πολλές εφημερίδες της Ευρώπης.

Αν λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση θέλει πάση θυσία μια συμφωνία, ας δεχτεί ό,τι της προσφέρει η Αν. Μέρκελ. Δεν θα βρει καλύτερη. Επιβάλλεται όμως να διαβάσει προσεκτικά το άρθρο των Γκάμπριελ – Μακρόν και να καταλήξει γρήγορα σε μια απάντηση στο ερώτημα: στο σχέδιο που επεξεργάζονται για την ευρωζώνη οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης χωράει μια μικρομεσαία χώρα με αριστερή κυβέρνηση;

Ανάγωγα

Να το περιμένετε, γιατί θα έρθει. Ολοι αυτοί που φώναζαν ότι η κυβέρνηση καθυστερεί επικίνδυνα και την πίεζαν να υπογράψει πάση θυσία μια συμφωνία, αν τελικώς προκύψει συμφωνία, θα ηρεμήσουν για λίγο και στη συνέχεια (είναι ζήτημα ημερών) θα βγουν στα τηλεοπτικά κεραμίδια, κατηγορώντας τον Τσίπρα για την κακή συμφωνία που έκανε, και με δάκρυα στα μάτια θα περιγράφουν τα δεινά που θα υποστούν οι εργαζόμενοι.

Άρθρο στο tvxs.gr