Του Παναγιώτη Φλωρίδη

Ο μύθος επιμένει, χρόνια τώρα, ότι, μετά τον Εμφύλιο, η Αριστερά κυριάρχησε στον Πολιτισμό και τις Τέχνες, και η Δεξιά στο Κράτος! Απ’ αυτήν την «αναλογία» προήλθε και το χρόνιο κόμπλεξ της εκάστοτε Δεξιάς απέναντι στην πολιτισμική ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς.

Οι μύθοι υπάρχουν όμως για να καταρρίπτονται. Επιχειρήθηκε πολλές φορές κατά το παρελθόν με προσπάθειες που δεν είχαν και την καλύτερη τύχη. Από τον γραφικό Ρόμπερτ Ουίλιαμς και τα αστεία “τραγούδια της Γαλάζιας Γενιάς” στα Φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ, έως την προσπάθεια να αναδειχθεί ο Μ.Χατζηδάκις ως Δεξιός, με τον ίδιο να τους σπάει τα νεύρα δηλώνοντας “δεν είμαι κομμουνιστής, αλλά αρνούμαι να συνταχθώ με τους ανόητους αντικουμουνιστάς”. Μέχρι και υπουργός του Κ.Μητσοτάκη έγινε ο Μίκης, αλλά αυτή η “σχέση” δεν άλλαξε…

Όλα μπορούν να αλλάξουν όμως. Για όλα υπάρχει μια Κερκόπορτα. Το “μαύρο” της ΕΡΤ ήταν οπωσδήποτε ένα χτύπημα στον Πολιτισμό. Και παράλληλα ένα δώρο στη φθήνια, στο παρακμιακό λάιφ στάιλ, στη σαχλαμάρα και την αποχαύνωση της ιδιωτικής τηλεόρασης. Η επαναλειτουργία της Δημόσιας Τηλεόρασης ήταν καί λαϊκό αίτημα, καί αδιαπραγμάτευτη δέσμευση της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Και ήρθε η ώρα για την επαναλειτουργία της όασης. Και με αγωνία ψηφοφόροι και μη του ΣΥΡΙΖΑ, σε τεράστιο πανελλήνιο ποσοστό, περιμέναμε τη νέα Διοίκηση. Μια Διοίκηση που εξ αρχής θα έδινε το στίγμα της νέας φιλοσοφίας και το σήμα για νέα ανάσα για αισιόδοξο χαμόγελο. Και… μας προέκυψε Ταγματάρχης!

Φάρσα! Είπαμε όλοι στην αρχή. Με πρώτους φυσικά τους συντρόφους, μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Με πρώτους όσους ξέρουν να ξεχωρίζουν κάποια στοιχειώδη και περίμεναν την βαθειά, ελπιδοφόρα τομή. Και αντ’ αυτών το ένα από τα “Τρομερά Παιδιά” του ’80 (Λάλας, Ταγματάρχης) που ξεκίνησαν κι έγιναν γνωστοί με τις γνωστές τηλεφωνικές φάρσες, σε ανύποπτους ανθρώπους, κυρίως ηλικιωμένους, ο χλευασμός των οποίων ξυπνούσε τα πιο ιταμά ένστικτα. Ηταν οι πρόγονοι όλων όσων ακολούθησαν, με τον Π. Κωστόπουλο, τον Θέμο τον Α. Μικρούτσικο και γιατί όχι, την Ανίτα Πάνια.

Σε κάθε περίπτωση το θέμα δεν είναι αυτός καθαυτός ο Ταγματάρχης, ο κάθε Ταγματάρχης. Το θέμα είναι αυτό που εκπροσωπεί ο κάθε Ταγματάρχης. Και “αυτό” που εκπροσωπεί ο κάθε Ταγματάρχης είναι καθώς φαίνεται, ανίκητο. Και κρυφογελά εις βάρος μιας κοινωνίας που είχε ελπίσει στο τσάκισμά του, επιτέλους. Και εναποτέθηκαν οι ελπίδες στην εσωκομματική αντίσταση του ΣΥΡΙΖΑ. Και μετά από 10 ώρες ακρόαση του Ταγματάρχη, η μεν Ζωή αρκέσθηκε σ’ ένα “παρών” (παρούσα) ο Μεϊμαράκης και η Κεφαλογιάννη αποχώρησαν, και μόνη η Ραχήλ είπε όχι.

Σε κάθε περίπτωση οι σύντροφοι, απλοί και στελέχη, θα είχαν σίγουρα κι άλλες “ευκαιρίες” για να νιώσουν την πρώτη πίκρα και το πρώτο “δάγκωμα” μέσα τους: από λάθη, αστοχίες, παλινωδίες, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς των κυβερνώντων συντρόφων  τους. Ετσι συμβαίνει πάντα. Οπως και μετά το ’81… Όχι όμως  πίκρα και “δάγκωμα” για έναν Ταγματάρχη!

Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ