Του Θανάση Καρτερού

Ευρώπη του Διαφωτισμού; Της δημοκρατίας; Της ισότητας; Ωραία ακούγονται όλα αυτά ως νοσταλγία κάποιου παρελθόντος. Ή έστω ως στόχος, όραμα, επιδίωξη κάποιου μέλλοντος. Αλλά απέχουν δισεκατομμύρια ευρώ από την πραγματικότητα, αν μιλάμε για την Ευρώπη του παρόντος. Για την επίσημη Ευρώπη, εννοείται. Την Ευρώωωωωπη μας. Με τη νομενκλατούρα της, τα μονοπώλιά της, τους Ντάισελμπλούμ της, την ΕΚΤ της, τα Eurogroup της, τους Σόιμπλέ της. Και το ευρώ της.

Θέλετε να την πούμε γερμανική Ευρώπη; Ευχαρίστως. Ευρώπη της άγριας χρηματιστικής απολυταρχίας; Πάλι ευχαρίστως. Δεν είναι και μακριά από την αλήθεια. Αλλά πάντως σε κάθε περίπτωση αυτή είναι Ευρώπη του Φόβου. Δεν θα πέσετε και τόσο έξω αν διακρίνετε ένα διαχωρισμό ανάμεσα σε εκείνους και στους άλλους. Σε εκείνους που εκφοβίζουν. Και στους άλλους που εκφοβίζονται. Κι αυτοί οι άλλοι, που εκφοβίζονται, δεν είναι τίποτε περίεργες μειοψηφίες. Είναι χώρες ολόκληρες. Λαοί ολόκληροι. Και κυβερνήσεις εκλεγμένες δημοκρατικότατα.

Αυτό που ζήσαμε στην Ελλάδα προεκλογικά, δεν είναι ελληνική πατέντα. Είναι η πολιτική μιας συμμαχίας του φόβου. Θα ψηφίσετε όπως θέλουμε, αλλιώς… Κι επειδή δεν ψηφίσαμε όπως ήθελαν, άρχισαν το αλλιώς. Θα πολιτευτείτε όπως θέλουμε. Θα φτωχύνετε όπως θέλουμε. Θα κάνετε μια δήλωση μετανοίας όπως θέλουμε. Κι όλα αυτά με ιταμές απειλές. Φόβος, φόβος, φόβος. Με τον Κέρβερο του φόβου στο πλάι τους εντέλλονται οι Βόλφγκανγκ, και οι Γερούν. Δεν έχουν ανάγκη αυτοί ούτε από λογική ούτε από διάλογο. Έχουν τα εργαλεία τους.

Αυτό βέβαια δεν είναι δημοκρατία. Ούτε ισονομία. Ούτε σεβασμός της λαϊκής κυριαρχίας. Πράγμα που δεν φαίνεται να τους απασχολεί. Δεν θα έπρεπε όμως να τους απασχολεί πού οδήγησαν την Ευρώπη οι κολασμένοι πρόγονοι των σημερινών ενάρετων, όταν πίστεψαν ότι με τα δικά τους εργαλεία φόβου θα υποτάξουν τους πάντες; Δεν έχουν καταλάβει πως όταν φτάσουν έναν λαό να διαλέξει ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και στο φόβο, τότε μπορεί και ν” αρχίσει να τραγουδάει: Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ;

Μπορεί να το έχουν καταλάβει και την κρίσιμη στιγμή να επιλέξουν τον διάλογο. Μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα έχει μάθει πια πού οδηγούν τα ΝΑΙ. Καιρός να μάθουν κι αυτοί, με τη νέα ελληνική κυβέρνηση, πού οδηγεί το ΟΧΙ…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ