Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών Κιλκίς εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση με αφορμή πρόσφατες «τοποθετήσεις του προέδρου της ΕΛΜΕ Κιλκίς σχετικά με τη στάση του κινήματος μετά τις εκλογές»:

«Το γεγονός ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα (και από κοντά κι αυτές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του Μ-Λ ΚΚΕ), από τις εθνικές εκλογές του 2012 και μετά, είχαν μετατοπίσει το σύνολο της δράσης τους στο στόχο «να αλλάξει η κυβέρνηση για να σωθούν οι εργαζόμενοι» είναι γνωστή. 

Το να έρχεσαι, όμως, και μετά τις εκλογές και να σπέρνεις αυταπάτες στους εργαζόμενους, να διαστρεβλώνεις την πραγματικότητα και να προσπαθείς να οδηγήσεις το κίνημα να παλέψει κάτω από ξένες σημαίες και να μετατραπεί σε χειροκροτητή της κυβέρνησης αυτό παραπάει. Ο λόγος για τον Πρόεδρο της ΕΛΜΕ Κιλκίς, Γιώργο Ξενέλη, ο οποίος με δύο παρεμβάσεις του στο τοπικό τύπο μέσα σε 10 ημέρες από την Κυριακή των εκλογών ουσιαστικά καλεί τους εργαζόμενους «να συνεχίσουν τους αγώνες τους… για να στηρίξουν την κυβέρνηση».

Αναφέρει μεταξύ άλλων ότι η αλλαγή κυβέρνησης δημιουργεί «μια ριζικά νέα κατάσταση για εκατομμύρια εργαζομένων και ανέργων…». Πραγματικά πώς προκύπτει αυτό το συμπέρασμα; Ούτε το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Η κυβέρνηση δεν μιλάει για ανάκτηση των απωλειών, για επαναφορά μισθών και συντάξεων, για  δραστική μείωση της ανεργίας, ούτε βέβαια για δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια χωρίς καμία επιχειρηματική δράση. Επιπλέον, σε ότι αφορά τους Δημόσιους Υπαλλήλους ο Υπ.Διοικ.Μεταρ. στις 30/1 στη συνάντηση με την ΑΔΕΔΥ ήταν ξεκάθαρος τονίζοντας ότι «δεν υπάρχουν λεφτά» και ότι «αλλαγές στο μισθολόγιο μπορούμε να συζητήσουμε μετά το 2016». Άρα, από πού προκύπτουν οι «ελπίδες για μια διαφορετική πορεία (…) για θετικές ανατροπές στις ζωές όλων μας»;

Από που επίσης προκύπτει η «ανατροπή των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών»; Δεν είναι πια γνωστό σε όλους ότι το σκίσιμο των μνημονίων έχει μετατραπεί σε συμφωνία με το 70% του μνημονίου και σε ένα νέο πρόγραμμα, δηλαδή σε νέα μέτρα σε βάρος του λαού;

Ο πρόεδρος της ΕΛΜΕ Κιλκίς, δεν άκουσε τίποτα για την τήρηση των δεσμεύσεων απέναντι σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, για τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τα πρωτογενή πλεονάσματα; Δεν άκουσε ούτε για το «λιτό βίο» στον οποίο κάλεσε η κυβέρνηση την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, ούτε για το κάλεσμά της να ξεχάσουμε όλα όσα χάσαμε τα προηγούμενα χρόνια;

Καλεί τους εργαζόμενους να στηρίξουν την κυβέρνηση και εκφράζει την αγωνία του για την οργάνωση των «αυθόρμητων» κατά τ’ άλλα συλλαλητηρίων τις μέρες συνεδρίασης του Eurogroup, όμως δεν μας λέει: η «μάχη» που δίνει η κυβέρνηση για το χρέος, ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετεί; Το ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζει ένα χρέος το οποίο δε δημιούργησε ο λαός, δεν τον απασχολεί; Ότι τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από τα κρατικά ταμεία μέσω της όποιας ρύθμισης και θα δοθούν για την ενίσχυση των τραπεζών και των μονοπωλιακών ομίλων και όχι για τις λαϊκές ανάγκες δεν το καταλαβαίνει; Γιατί αν δεν το καταλαβαίνει μπορεί να διαβάσει τα συγχαρητήρια που έστειλαν στη νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εκτός από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, οι κεφαλαιοκράτες της χώρας.

Πάντως, όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα μπροστά στην αντίληψη ότι το πιο «ωραίο», «φυσιολογικό» και «αναγκαίο» είναι να διοργανώσει τα συλλαλητήρια η κυβέρνηση και ότι «στην περίπτωση αυτή κανένα σωματείο δε χρειάζεται να κάνει τίποτα». Αν αυτή η θέση δεν είναι αντιδραστική, τότε πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί; Και ακούγεται μάλιστα από χείλη «αριστερού» και «προοδευτικού» συνδικαλιστή.

Οι λαοί παντού και πάντα ό,τι κέρδισαν το κέρδισαν γιατί είχαν το δικό τους χειραφετημένο, οργανωμένο, μαζικό, ταξικό κίνημα. Γιατί πάλεψαν για τις ανάγκες τους και όχι για ψίχουλα. Γιατί πάλεψαν απέναντι από τις κυβερνήσεις και τους οργανισμούς που τις στήριζαν.

Καλούμε τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς και όλους τους εργαζόμενους να μαζικοποιήσουν τα σωματεία τους, χωρίς αναμονή να οργανώσουν την πάλη τους για την κάλυψη όλων των απωλειών, να πρωταγωνιστήσουν στις εξελίξεις κάτω από τις δικές τους σημαίες διεκδικώντας μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από τα δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει και νοικοκύρη στον τόπο του.»