Του Τάσου Παππά.

Παρακολουθώ με τη δέουσα προσοχή τη διένεξη μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ για το ποιο από τα δύο κόμματα έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας. Πότε έγινε η μεγάλη ζημιά; Τη δεύτερη περίοδο Σημίτη με το κρεσέντο της διαφθοράς; Την πενταετία του Καραμανλή που, αντί να επανιδρυθεί το κράτος, ξεσάλωσαν τα πελατειακά συστήματα; Ηταν ο Γιώργος Παπανδρέου ο μοιραίος άνθρωπος που έπαιζε με τη διαβούλευση όταν όλα γύρω του κατέρρεαν; Μήπως το κακό ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80;

Ενδιαφέρον έχει η συζήτηση, αλλά η απάντηση είναι γνωστή. Αμφότερα… και τα δύο κόμματα έβαλαν το χεράκι τους για να φτάσει η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού. Δεν θα τοποθετήσουμε ζυγαριά για να μετρήσουμε ακριβώς, ωστόσο δεν πρέπει να υπάρχει πολίτης, είτε ψηφίζει Ν.Δ. είτε ΠΑΣΟΚ, που να μην αναγνωρίζει αυτήν την αλήθεια. Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων φυσικά κάνουν διαφορετική ανάγνωση της πρόσφατης ιστορίας.

Για τη Ν.Δ., η οποία σύμφωνα με την τελευταία κορόνα του αρχηγού της «αυτή είναι η δημοκρατική παράταξη» (με τη φόρα που έχει πάρει μπορεί να διεκδικήσει και την κομμουνιστική παράδοση), σχεδόν όλα τα ολέθρια λάθη έγιναν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Δεν νιώθει άλλωστε ότι προδίδει την ιστορία της με όσα διαπράττει στην παρούσα φάση.

Για το ΠΑΣΟΚ όμως η κατάσταση είναι πιο δύσκολη. Επειδή το παρόν του δεν είναι υπερασπίσιμο, καταφεύγει στο «ηρωικό» παρελθόν του για να πείσει τον εαυτό του (εύκολο) και την κοινωνία (αδύνατο) ότι δεν έχει κάνει σκόντο στις αρχές του και πως η σημερινή επιλογή του είναι απλώς μια εξαίρεση και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ετσι προσπαθεί να απαντήσει στην κριτική, όχι μόνο των αντιπάλων του αλλά και δικών του στελεχών, ότι έχει μετατραπεί σε λυμφατικό εκβλάστημα της Νέας Δημοκρατίας. Η αλήθεια είναι ότι σε αρκετά ζητήματα οι κυβερνητικοί παράγοντες του ΠΑΣΟΚ έχουν εκφράσει διαφωνίες για τις πρωτοβουλίες υπουργών που προέρχονται από τη Νέα Δημοκρατία. Αλήθεια επίσης είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις κατάφεραν να ματαιώσουν μέτρα που ήταν προδήλως υπερσυντηρητικά. Ωστόσο, πρόκειται για ζητήματα ήσσονος σημασίας που δεν αφορούν τον πυρήνα της στρατηγικής που εφαρμόζεται.

Στην οικονομία και στο εργασιακό μέτωπο, η συμφωνία του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία είναι απόλυτη. Μαζί σχεδίασαν την πολιτική (με εντολή της τρόικας), μαζί την υπερασπίστηκαν με φανατισμό νεοπροσήλυτου και μαζί την υλοποίησαν με αυταρχισμό, όποτε χρειάστηκε. Είναι κοινός τόπος ότι ο μικρούλης κυβερνητικός εταίρος είναι ένα θλιβερό και ραχιτικό παρακολούθημα του ισχυρού. Με κοντό μέλλον. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Αλλά, ξέχασα, αυτές είναι στημένες. Προκύπτει όμως και από τα εκλογικά αποτελέσματα. Ασήμαντη λεπτομέρεια…

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ