Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου.

Μέχρι να παρουσιαστεί το εναλλακτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την έξοδο της χώρας από την κρίση, η κυρίαρχη επικοινωνιακή μηχανή της συγκυβέρνησης υποστήριζε για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων ότι πρόκειται για μονόδρομο και για μια δύσκολη μεν, πλην αναγκαία επιλογή για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας. Η κυβέρνηση δηλαδή υιοθέτησε τη ρητορική μιας δύσκολης αλήθειας την οποία ανέλαβε να διηγηθεί και να εφαρμόσει, που θα απαιτούσε βέβαια σκληρές θυσίες από πλευράς του ελληνικού λαού, θα οδηγούσε όμως στη συνέχεια τη χώρα με ασφάλεια σε λιμάνια ανάπτυξης και ευημερίας.

Η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας, η ύφεση και η ανεργία, η ιδιωτικοποίηση και πώληση σε ξένα συμφέροντα των δημόσιων αγαθών, η δημιουργία εκατομμυρίων ανέργων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς περίθαλψη και χωρίς καν τη δυνατότητα να σιτίζουν τα παιδιά τους, αλλά και η πρωτοφανής υποβάθμιση του επιπέδου και της ποιότητας της ζωής ακόμη και για τα προνομιακά εκείνα τμήματα του πληθυσμού που εξακολουθούν να εργάζονται με σημαντικά μειωμένες απολαβές, για τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη δεν είναι παρά παράπλευρες απώλειες ενός δύσκολου μεν, πλην αναγκαστικού μονόδρομου για την έξοδο από το τούνελ.

Κάθε διαφορετική φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στη συνεχιζόμενη φτωχοποίηση και περιθωριοποίηση ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού αντιμετωπίστηκε σαν φτηνός λαϊκισμός και σαν διασπορά βολικών ψεμάτων που χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών, απομακρύνουν όμως από τον μονόδρομο της ανασύνταξης της οικονομίας της χώρας. Ο μύθος της δύσκολης αλήθειας ήρθε προφανώς σε αντίστιξη με τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή δυσχερή θέση και συγκεκριμένα στην άκρως βολική για κάποιους, όσο όμως και καταστροφική για τη χώρα οικονομική πολιτική που ακολούθησαν επί δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Οι ίδιες, ειρήσθω εν παρόδω, που στη συνέχεια ανέλαβαν να μας σώσουν, επιρρίπτοντας σε εμάς τις δικές τους ευθύνες για το ναυάγιο της ελληνικής οικονομίας.

Σήμερα βέβαια, πέντε χρόνια μετά τα μνημόνια και την ανελέητη επίθεση εναντίον της οικονομίας και της κοινωνίας της χώρας μας, από πουθενά δεν προκύπτει ότι το σχέδιο «βγαίνει». Αφού παρά την αυστηρότατη δημοσιονομική λιτότητα που βύθισε την οικονομία στην ύφεση και παρά τις υπερβολικές θυσίες που έχουμε υποστεί, τα ελλείμματα εξακολουθούν να διογκώνονται και το χρέος συνεχίζει να παραμένει μη βιώσιμο, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ίδιων των διεθνών εγκεφάλων της ελληνικής τραγωδίας. Βάζοντας σε σκέψεις ακόμη και τους πλέον εύπιστους οπαδούς των κομμάτων της συγκυβέρνησης, οι οποίοι τα εγκαταλείπουν τρέχοντας, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Καθώς τα ψέματα στα οποία στηρίχθηκε η νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων, όσο βολικά για κάποιους και αν είναι, αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ότι έχουν κοντά ποδάρια.

Με αυτές τις συνθήκες, η αξιωματική αντιπολίτευση επεξεργάστηκε και παρουσίασε, όπως όφειλε να κάνει, ένα εναλλακτικό κυβερνητικό πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση, το οποίο βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη πολιτική κατεύθυνση από εκείνη που οδήγησε στην εθνική συμφορά. Ενα εναλλακτικό σχέδιο το οποίο, αποκαλύπτοντας το σύγχρονο όνειδος της ανθρωπιστικής κρίσης που πλήττει τα ασθενέστερα, και όχι μόνο, κοινωνικά στρώματα, ανάγει σε πρώτη προτεραιότητα τη δύσκολη αλήθεια της επαναφοράς όλων των Ελλήνων σε συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης. Με μια λογική που αντιμετωπίζει τη φτώχεια, την ανεργία, τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία που σκόρπισαν τα μνημόνια ως δείκτες παρακμής και αποτυχίας και όχι σαν αναγκαίες προϋποθέσεις για την επίτευξη του οποιουδήποτε οικονομικού στόχου.

Ακόμη, το εναλλακτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας μια πολιτική κατεύθυνση που αντιμετωπίζει την ανάπτυξη ως αυτοτροφοδοτούμενη και ως αποτέλεσμα αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας από τους ίδιους τους κατοίκους της, προχωρεί κατά προτεραιότητα στην αναθέρμανση της οικονομίας και στην άρση των αιτίων που την κρατούν σε καταστολή, αντί να περιμένει από το διεθνές κεφάλαιο να εξαγοράσει πρώτα την ελληνική οικονομία, προκειμένου να δημιουργηθούν από εκείνο οι όροι ανάπτυξης και απασχόλησης για τους Ελληνες.

Η παρουσίαση και τεκμηρίωση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε τα ψέματα της συγκυβέρνησης και γι’ αυτό και της προκάλεσε πανικό. Η επικοινωνιακή τακτική άλλαξε άρδην και από εκεί που τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας διέδιδαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόγραμμα, άρχισαν άλλο… παραμύθι. «Το πρόγραμμα δεν βγαίνει» – λες και βγαίνει το δικό τους. Ή «μοιράζουν παροχές», προδίδοντας τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα μέτρα αποκατάστασης της αξιοπρέπειας των Ελλήνων. Ή «τα νούμερα είναι λάθος», ως εάν να έχει τόση σημασία για τη χειμαζόμενη κοινωνία, η οποία είδε για πρώτη φορά φως στο τούνελ, αν το προϋπολογιζόμενο κόστος αρκεί για να επανασυνδεθούν 250.000 και όχι 300.000 νοικοκυριά με ηλεκτρικό ρεύμα… Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πανικόβλητος και σε μια έκρηξη ανευθυνότητας και ακραίου λαϊκισμού, ανέτρεξε στη βολική τακτική της κινδυνολογίας, δίνοντας ταυτόχρονα το σύνθημα στους μεγάλους οικονομικούς παράγοντες για τα αντίποινα που πρέπει να επιβάλουν στην περίπτωση εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ρήση «θα στεγνώσουν οι τράπεζες άμα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ», εκτός από ηττοπάθεια και πανικό, αποκάλυψε όμως και το ήθος αυτών που μας φλόμωσαν τόσα χρόνια στα, βολικά γι’ αυτούς και τα συμφέροντα που υπηρετούν, ψέματα…

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ