Του Παναγιώτη Φλωρίδη.

Η Βραζιλία είναι η πατρίδα του καφέ. Ηταν και η πατρίδα του ποδοσφαίρου, αλλά ο Μύλλερ, ο Γκέτσε και η παρέα τους, διαφώνησαν εν έτει 2014 και με επτά γκολ διέλυσαν το μύθο.

Εφεξής η χώρα του καφέ θα είναι η Ελλάδα. Εγινε πλέον φανερό οτι το succes story του πρωθυπουργού αυτό το περιεχόμενο έχει. Αντί λοιπόν για βιομηχανίες, βιοτεχνίες και οικοτεχνίες που κινούσαν παλαιότερα τα γρανάζια της ελληνικής οικονομίας, τώρα το επιχειρείν στρέφεται μαζικά στον καφέ. Μεγάλες επενδύσεις δεν γίνονται και ούτε πρόκειται να γίνουν σ’ αυτή την “χύμα χώρα”. Οι επίδοξοι επενδυτές κοιτάζουν αποσβολωμένοι μια χρεωκοπημένη “περίπου χώρα”, να διατηρεί απίστευτες φορολογίες για το επιχειρείν, χωρίς σταθερό φορολογικό σύστημα, χωρίς κανόνες, με ισχύοντα ακόμη τα εκατό και πλέον “χαρτιά” που χρειάζονται για την “έναρξη” μιας επιχείρησης, βλέπουν τα “one stop shop” χωρίς περιεχόμενο, βλέπουν τα Επιμελητήρια να τίθενται εν αμφιβόλω ως υπόσταση, βλέπουν, βλέπουν, βλέπουν και φεύγουν. Και φυσικά βλέπουν έναν πρωθυπουργό που “θα έτρωγε σίδερα” για να φέρει επενδύσεις, να προχωρεί αποφασιστικά μόνο σε εκποιήσεις ή και παραχωρήσεις των χρυσαφικών και των ασημικών της πατρίδας. Βλέπουν ότι τα μεγαλύτερα και κρίσιμα για το παρόν, το μέλλον και την υπόσταση της χώρας, να επαφίενται στα περίφημα “θερινά τμήματα” της Βουλής.

Ζωτικές επιχειρήσεις του Δημοσίου χαρίζονται με εξωφρενικές μεθοδεύσεις. Η βιομηχανία που απέμεινε, στενάζει από την πανάκριβη ενέργεια, την ίδια ώρα που η ΔΕΗ, το Φυσικό Αέριο κλπ παραχωρούνται προς πώληση. Μονοπώλια εκποιούνται (ΟΠΑΠ) για ένα κομμάτι ψωμί. Και κοντά σε όλα αυτά, τα Ταμεία με τον απίστευτο ιδρώτα ετών, ιδίως του ιδιωτικού τομέα, να χάσκουν άδεια λόγω των Ομολόγων, δομημένων και μη.

Την ίδια ώρα, οι μόνες επιχειρήσεις που ανοίγουν είναι τα καφέ και τα σουβλατζίδικα. Τη θέση παραδοσιακών εμπορικών μαγαζιών-εμβλημάτων, παίρνουν τα καφέ και τα φαστ-φουντ. Μ’ αυτά θα έλθει η ανάπτυξη;

Οι Κιλκισιώτες το παρατηρούν εσχάτως σε απίστευτη ένταση. Ο κύριος εμπορικός δρόμος της πόλης, η 21ης Ιουνίου, μαραζώνει εμπορικά και αλλά άρδην όψη. Στη θέση των παλιών εμπορικών ανοίγουν συνεχώς καφέ και τα συναφή. Η “θρυλική” πιάτσα της 25ης Μαρτίου μαραζώνει. Και η πιάτσα μετατίθεται θεαματικά. Με μαγαζιά καινούργια και, ομολογουμένως, άρτια, κομψά και λειτουργικά. Η αναμόρφωση του Πάρκου-Κήπου είναι καταλύτης. Η 21ης Ιουνίου αν αναπλασθεί, θα είναι το κέντρο της κίνησης. Ποιάς κίνησης όμως;

Το ερώτημα είναι αδυσώπητο: τα καφέ και τα fast-food θα δώσουν λαμπερή και φαντεζί όψη. Ποιοί όμως θα είναι οι πελάτες; Με ποιό εισόδημα, αφού οι βιοτεχνίες, οι οικοτεχνίες, τα εργοστάσια, τα εμπορικά, βάζουν λουκέτο;

Πού θα βρουν το “δίευρο” για τον καφέ έστω, οι επίδοξοι πελάτες; Μήπως από την έξοδο στις Αγορές;

Πάνε πλέον αυτά.

Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ